Maar het is best een dure reis met de trein en een hotel daar is ook niet goedkoop, dus we besloten om nog maar even te wachten en te sparen voor zo'n kunst-tripje.
Wat we wel deden is op een zaterdag met de trein naar Amsterdam gaan en daar in ons eigen Rijksmuseum de Nachtwacht bekijken. Een logische stap : eerst de Nachtwacht in eigen land en dan pas de Mona Lisa.
Lucy was al enthousiast over de trein. Zo vaak zit ze daar niet in. Daarna volgde de tram, ook niet zo gewoon. En toen huppelde ze over het Museumplein naar dat grote gebouw, dat Rijksmuseum heet.
Wat is het toch mooi. Ik was weer helemaal onder de indruk en dat waren we ook van de vriendelijkheid van alle medewerkers, waardoor er een fijne, ontspannen sfeer hing.
Meteen naar de zaal met de 'groten', op de tweede verdieping. Lucy met haar telefoon in de aanslag om foto's te maken. In het begin moest alles er op. Alles was interessant. Maar de Nachtwacht zelf toch iets minder. Hij wordt momenteel gerestaureerd en het is leuk om te zien hoe ze ermee bezig zijn, maar je kunt er niet voor staan en hem in volle glorie zien. Er was wel een kleinere versie, waar we dichtbij stonden, zodat we het gezicht van -waarschijnlijk- Rembrandt- himself tussen een paar andere hoofden konden ontdekken. Een leuk detail.
We keken verder rond en ik liet Lucy mijn Nederlandse Mona Lisa zien: het melkmeisje van Vermeer. Ik was weer verrast door de rust en tegelijk kracht die het schilderij uitstraalt en die prachtige kleuren.
Er hangt daar ook een schilderij van een prachtig, als volwassene aangekleed kind : Portret van een meisje in het blauw, geschilderd door Johannes Cornelis Verspronck , die leefde in Haarlem van ongeveer 1600 tot 1662. Het was me eerder niet zo opgevallen , maar nu dacht ik: wat mooi en dit onbekende kind zou ook wel eens een jaar of acht kunnen zijn . Ik vergeleek de levens van de beide meisjes. Wat een verschillen ... en toch zijn er vast veel dingen nog hetzelfde bij meisjes van die leeftijd : de wereld willen ontdekken , nieuwsgierig zijn , open en speels. Dat zie ik, met enige fantasie misschien, ook in dat mooie portret. Haar ogen stralen het uit, net als die van Lucy dat kunnen. Bijzonder!
We liepen daarna door de zaal met werken van rond 1900. Zulke schitterende schilderijen en bekende namen: Israels, Van Gogh, Blommers, Breitner, Mesdag... en het leuke was , dat Lucy details zag, die ik uit mezelf niet had opgemerkt.
De poppenhuizen waren natuurlijk ook gewild, maar toen was het genoeg geweest. Dat vonden haar moeder en oma ook.
Nog wel even een kaart van de Nachtwacht kopen in de winkel en een foto maken voor een grote reproductie...Om thuis en aan de juf op school te laten zien.
We gingen weer naar buiten en ik dacht: wat zijn we toch bevoorrecht met zo'n ' Rijks' en wat ben ik toch rijk dat ik er met mijn dochter en kleindochter naar toe kan gaan!
