Bij Marjolein

Weer een tentoonstelling, maar heel anders!

Vorige week genoten we een mid-weekje op de Veluwe van wat we onze jaarlijkse 'winterslaap' noemen. Ergens in februari even onderduiken , als het ware in je berenhol met een deken over je hoofd. Lekker niks hoeven. Goed voor een mens- en helemaal als het dan nog zonnig is ook!

In het plaatselijke recreatiekrantje las ik, dat er in Nunspeet, waar we niet zo ver vandaan zaten, in het Noord Veluws Museum,  een tentoonstelling was van aquarellen van Marjolein Bastin. (hij is er nog tot 25 maart!) En daarvoor wilde ik wel onder mijn deken vandaan komen.

Vanuit ons huisje zagen we veel vogeltjes, die druk de voederplank bezochten. Zo leuk, zo veel soorten!
 Marjolein ziet deze ook vanuit haar huis op de Veluwe, bleek op de tentoonstelling. Ze heeft er heel veel geschilderd. Wat mooi om te zien! Elke aquarel zorgvuldig opgebouwd , elk veertje van de vogels met zoveel liefde en geduld op papier gezet. Vlinders, torretjes, bloemen en ook schelpen, wieren en grassen. Alles wat ze vindt en wil schilderen gaat mee naar haar werktafel, waar ze al 's morgens vroeg is te vinden. Prachtig wat ze daar maakt! Alles sprekend van kleur. Haar laatste werk iets zachter van tint, viel me op. Een kunstenares! De tentoonstelling heet : tekenen is ademen. Mooie titel. Voor mij geldt dat net zo : creatief zijn is ademen.

Er is in het museum ook een doorlopende film met  tuin-en bosvogels te zien. We herkenden er een aantal van onze voederplank! Keken er natuurlijk met nieuwe belangstelling naar, toen we weer terug waren.
 Een winterslaap doet mij goed, maar het zien van zulke mooie kunstwerken zeker ook!

werk uit 2018

Bij Käthe

Ze was weer in Nederland! En ik vind haar prachtig! Ik voel een verwantschap als ik haar zie....daarom trotseerden we laatst zelfs de sneeuw.

Over wie ik het heb? De Duitse kunstenares Käthe  Kollwitz. Ze leefde in Berlijn, tussen en in de twee wereldoorlogen. Haar man was daar arts in een arbeidersbuurt en zo zag zij veel armoede en leed. Ze trok zich dat aan en tekende het, maakte er litho's en later beelden van. Ze streed tegen de waanzin van oorlog en machtsmisbruik en ze kwam daar in vooral op voor de moeders en hun kinderen. Die beeldde ze het vaakst af en zo mooi, dat ik er elke keer weer door geraakt word!
 Dat begon toen ik een jaar of 15 was en zomaar ergens een Moeder en kind van haar zag. Ik was meteen verkocht en ging zoeken naar meer van haar werk. Dat was toen nog niet zo makkelijk als nu. Je moest naar de bieb voor boeken, maar die waren er (nog) niet. Ik heb zelfs eens een oproepje in een radioprogramma gedaan. Dat had  één boekje met een paar tekeningen als resultaat.
Inmiddels hebben we het internet en is er meer te vinden en  zijn we in haar mooie musea in Keulen en Berlijn geweest. Een soort van 'thuiskomen' was dat.

We waren nu  in Huis Doorn, prachtig in de sneeuw. Het is een landhuis , waar de Duitse keizer Wilhelm na de eerst wereldoorlog  gewoond heeft. Er is nog van alles van en over hem te zien, maar wij wilden alleen maar naar Käthe.  Haar werk was deel van een tentoonstelling ( helaas alweer afgelopen) over verdriet en verzet. En ik heb weer genoten in die ene zaal met 23 werken. Hier zie je er een paar (die ik niet zo goed bij het verhaal kreeg, sorry)

even je hoofd draaien voor deze moeder en kind

ook deze helaas overdwars: toren der moeders

zelfportret- ze werd door sommigen ook als 'dwars' gezien

Het was trouwens  een soort overwinning van Käthe,  dat ze in huis Doorn, zo dicht bij Wilhelm, was tentoongesteld. Ze heeft namelijk ooit in Berlijn een medaille gewonnen met haar werk. De keizer zou die hebben moeten uitreiken, maar dat wilde hij niet. Medailles waren alleen voor belangrijke mannen, die iets gepresteerd hadden..!

Voor mij had Käthe hem dubbel en dwars verdiend- veel meer dan al die op oorlog beluste mannen! Jammer, dat de tentoonstelling weer voorbij is, maar mocht je eens in Keulen of Berlijn zijn...ga kijken! En vertel me wat je er van vond !