Sterren van wol

Kerst is voor mij niet compleet zonder sterren. De ster wees de weg naar Bethlehem, waar het Kind geboren was en het is ook een symbool van licht in de nacht. Letterlijk en figuurlijk. Ik versier mijn huis er dan ook graag mee in deze tijd.
Daarom nog even een extra blogje . Ik wil graag met jullie delen hoe ik laatst sneeuw-witte sterren heb gemaakt.

Dit jaar heb ik besloten ze te gaan prikken van wol. Je kunt vilt maken met water en zeep, maar je kunt ook droog-vilten. Je prikt met een heel scherpe naald, waar weerhaakjes aan zitten ,een aantal malen in de losse wol en de vezels daarvan gaan aan elkaar zitten, zodat je een stevig lapje krijgt.
Bij de kringloop vond ik een setje ster- uitsteek-vormpjes. Helemaal blij mee ! Ik deed wol-vlies (ruwe, gekaarde witte wol) in de vormpjes en prikte met een of meer naalden een poosje overal in de sterren. Je legt er dik schuimplastic (bijvoorbeeld een spons) onder , dat de prikken opvangt. Je ziet al snel dat het een lapje wordt en draait het dan om. Nog even verder prikken en de ster is klaar. Het ziet er nog een beetje ruw uit, waardoor het op sneeuw lijkt, heel toepasselijk in deze tijd.

De naalden en wol kun je kopen bij winkels met viltbenodigdheden.
Op de foto's zie je wat je er mee kunt doen. Veel plezier met versieren!

je kunt ook in andere vormpjes prikken, bijv. hartjes

krans van sterren met dun ijzerdraad erdoor

Kerstkaart 2018

Dit jaar staat er op onze kerstkaart een afbeelding , die ik niet zelf heb gemaakt. Dat is uniek, want meestal 'knutsel' ik zelf iets in elkaar. Daar maak ik een foto van en die komt op de kaart. Deze Kerst dus niet en ik zal vertellen waarom deze afbeelding me toch zo dierbaar is...

Mijn jongste zoon , net zo dol op oude, bijzondere spulletjes als ik ,vroeg me halverwege september of ik meeging naar Lille in Frankrijk, naar de enorme rommelmarkt daar. Maar , die markt is daar een keer per jaar, nl begin september...Dat zou hem niet worden dus. Nu is er in Tongeren, in België, elke week een antiekmarkt, waar ik ooit al eens met vriendinnen liep. We besloten daar heen te gaan en er een moeder-en-zoonweekend van te maken. We hadden er allebei heel veel zin in en het was ook heerlijk om weer eens echt samen te zijn en om op die koude novemberdag daar over de markt te lopen, tussen heel veel kerstballen en -stallen en nog veel meer ouds . Een cadeau !

Nu weten jullie intussen, dat ik iets heb met 'moeders en kinderen' en dus met Madonna's . Die waren er ook en ik mocht van mezelf mijn verzameling een beetje uitbreiden. Niet te veel , te groot of te duur...zo zochten we de hele markt af. Ik kocht een schattig exemplaar van keramiek en was daar al heel blij mee tot we, bijna aan het eind van die lange rij kramen een glas-in-loodraampje zagen liggen, oud, beetje vies, maar met een madonna er op. Ik was meteen verliefd: de afbeelding, de kleuren, het ambachtelijke...En toen ik er na afdingen maar 8 euro voor hoefde betalen was hij van mij en reisde met me mee naar huis. Meteen een prachtige herinnering aan een bijzonder moeder-en-kindweekend !

Hij - of liever zij- hebben  een mooi plekje voor het raam gekregen en vooral als de zon schijnt zijn ze prachtig, de moeder en Het kind. Pas thuis vielen me zijn handen en voeten op. Klaar om te zegenen, maar ze geven voor mij ook al aan wat de toekomst zal zijn. Hoe hij voor ons uit liefde zijn leven zal geven.
Daarom kozen we dit jaar het glas- in - loodraampje als afbeelding op de kerstkaart, want Kerstfeest draait om Hem en om Liefde .Wouter maakte er weer een elfje bij, zijn specialiteit.

Een mooi feest gewenst en een liefdevol 2019 !

voorkant kaart

achterkant kaart

keramiek 

Blaadjes

Dit is de tijd dat de blaadjes gaan vallen. Wat zijn ze mooi, dit jaar. Mijn kleindochter vroeg: oma, wat zijn jouw lievelingskleuren? En ik zei: geel ...rood...en oranje...en groen..
Daarna liep ik buiten en dacht: ik word deze herfst wel erg verwend!

Ik ben deze herfst ook op een andere manier met blaadjes bezig geweest. Iets voor mij helemaal nieuws : het heet Ecoprinting. Ik nam lapjes witte, gevilte wol en witte gewassen dunne katoen. Die legde ik op elkaar en deed daar eerst alleen eucalyptusblaadjes , die ik twee dagen liet weken in water, tussen. Strak opgerold met dun touw eromheen. Dat rolletje een uur lang gestoomd in een grote pan op een ijzeren rekje.Het laatste kwartier wat azijn bij het water. Ik voelde me een soort Eucalypta, de heks! Het rolletje een week (!) laten drogen voordat ik van mezelf eindelijk mocht kijken. En ja...de blaadjes hadden een mooie oranje afdruk achtergelaten!
Ik ben er meer over gaan lezen, oa op Pinterest en ging daarna los met allerlei andere blaadjes, paarse peen en aluin om de wol voor te 'beitsen' . Elke keer weer laten drogen, elke keer weer een verrassing wat het was geworden. Soms was er niet veel kleur overgebracht , soms wel. Zo leuk om te doen! Ook op het katoen waren mooie dingen te zien.

Op de foto's hierbij zien jullie een paar van de  resultaten. Bijzonder toch, dat je zo de blaadjes vast kunt houden ? Ik heb wel gemerkt, dat 'gevallen' bladeren het minder goed doen dan verse. Dus ik stop nu maar even met experimenteren. Straks zijn alle bomen toch kaal. Maar in winterboeketten kom je wel vaak eucalyptus tegen . Dat ga ik bewaren dus! Wordt vervolgd.

afdruk van eucalyptusblad

gedroogd eucalyptusblad

plakjes paarse peen erbij

vijgenblad en plakjes vijg

Onder de wol

Laatst las ik een stukje uit een brief uit halverwege de vorige eeuw waar in het ging over beddengoed. Hoe vaak moest je dat nu wassen , was de vraag en het antwoord was, dat je het bovenlaken van je bed best na een week kon gaan gebruiken als onderlaken en het een week daarna kon wassen. Het bracht bij mij herinneringen boven. Onderlakens en bovenlakens, grote lappen katoen aan de waslijn, met een stok eronder om die lijn de hoogte in te krijgen , zodat de lakens niet op de grond hingen. En die lakens waren eerst uitgekookt, uitgespoeld en daarna door de wringer gehaald.
Ik kreeg meteen weer veel respect voor de vrouwen van toen, die  heel wat werk moesten verzetten om in een proper huis te leven en in een schoon bed te liggen!

Mijn moeder was daar een van en ik herinner me het gevoel van 'onder de dekens kruipen' op een koude winteravond. Ik lag tussen de frisse lakens onder zo'n dikke wollen deken (die zonder laken wel zou kriebelen) en in de winter ook nog met een 'gestikte deken' erover. Dat laatste was een soort dikke quilt. Heerlijk warm was dat !

Nu is er nog maar een enkeling , die zijn bed zo opmaakt en die veel moeite moet doen om nog ergens ' bovenlakens ' te vinden. Onder een hoeslaken ligt het niet zo lekker...We zijn een dekbedland geworden.
En die wollen dekens liggen bij de kringloop. Als je geluk hebt , want ze zijn de laatste paar jaar verzameld door ´maaksters´, zoals ik. Je kunt er namelijk van alles van maken , van pannenlappen en ovenwanten tot tassen en jassen. Het ziet er leuk uit, vaak zijn de dekens mooi gekleurd.

Ik ben met zo´n deken aan de gang gegaan om een poef te maken. Zes vierkante lappen van ongeveer 40 bij 40 cm, met de zijkanten aan elkaar maken, met de hand met stevig breikatoen ,tot een kubus. Ik wilde de ruwe naden naar buiten laten steken, maar dan werd de poef wel erg groot, dus heb ik hem binnenstebuiten gekeerd en de naden opnieuw genaaid, zodat ik dikke randen kreeg. Een mooier gezicht, vond ik. Ik wilde hem vullen met oude lappen en stukken schuimrubber , maar dan werd hij erg slap. Toen kwam ik in een winkel een kant en klare stevige poef tegen in een voor mij lelijke grijze kleur. Hij was niet duur en paste precies in mijn omhulsel ! Helemaal goed. Het kostte me wel even wat werk om de naden netjes weer dicht te maken, maar het is gelukt ! Een paar knopen er op en klaar.

Nu staat de poef in de winter bij de bank , om mijn benen er op te leggen en soms dient hij voor de kleinkinderen als gymnastiektoestel. Maar doet hij me vaak terug denken aan dat heerlijke gevoel van vroeger, van ´' onder de wol'.

tas van een andere deken, waarop het merk nog te zien is

Saudade

Twee jaar geleden werd ik 60 en ik kreeg ' een weekend naar een museum-stad' cadeau. Het werd Madrid. In mijn blogs, april 2017 , schreef ik er over. Heel veel mooie kunst gezien! Helemaal mijn feestje! Elke dag een museum.

Afgelopen jaar was mijn lieve echtgenoot aan de beurt.Hij werd 60 en vond mijn cadeau-idee wel het navolgen waard en zo gingen we dik een week geleden naar Lissabon. Voor hem een nadere kennismaking, voor mij de eerste keer.
Het was zijn feestje , dus we deden het op zijn manier en dat betekende ,dat we geen museum van binnen hebben gezien. (hoewel hij graag met mij mee gaat) We hebben de stad 'beleefd' en dat was geweldig. Gewoon maar er zijn. Geen grootse plannen. Noem je dat mindfull ? Vier dagen vanuit ons leuke appartement-met - uitzicht in Alfama, de oudste wijk , de stad door struinen.

Een prachtige oude, authentieke stad aan de brede rivier de Taag. We genoten van de uitzicht-plaatsen op  de zeven heuvels , waar de stad op is gebouwd, van de huizen met mooie azulejos, tegels ,tegen de gevels. Van de trammetjes, die voorbij ratelden,van de aardige mensen, van een heel grote begraafplaats (je bent met een uitvaart-man op stap of niet ) en van het uitzicht vanaf het indrukwekkende Zeevaarders- monument. Van die enorme vlooienmarkt met muziek, een boottochtje op de Taag , de dienst in de kathedraal en nog veel meer.  Natuurlijk ook van al die mensen om naar te kijken vanaf een terrasje in de zon..met van die lekkere 'Pastels de nata' bij de koffie.
Maar 's avonds genoot ik nog het meest: een klein restaurant met uitzicht op het water. Lekker eten en daarbij: Fado- muziek! Liedjes, begeleid door twee gitaren, over 'Lisboa' en over het leven. Dus soms melancholiek, maar ook vrolijk of hartstochtelijk. Dat is ook echt Lissabon beleven !

Nu zijn we weer thuis en hebben we wel wat last van Saudade. Dat bekende Portugese woord betekent zoiets als 'heimwee'. Onze 'mind' is nog een beetje daar.
Wat ik daar tegen doe ? Foto's bekijken , de fado-cd's luisteren en ondertussen een 'azulejo' vilten, bijna net zo een als die ik meenam van de rommelmarkt...Het helpt!

allemaal bordjes met 60 gefotografeerd

tegeltje van de vlooienmarkt

azulejo van vilt

Opruimen en nieuw woonvilt.

Zo aan het begin van een nieuw seizoen ben ik ineens in een opruim-bui. Als creatieveling heb je de neiging om in elk lapje , stukje hout, elk stukje papier, elk bolletje wol 'iets' te zien. Dat kan ik altijd nog wel eens gebruiken, denk ik dan. En het is ook al geregeld gebeurd , dat ik precies op het goede moment het juiste materiaal in huis had om bijvoorbeeld een cadeautje voor iemand te maken. Prima!
Maar nu leek het ineens allemaal te veel .De kasten puilden uit en in elk hoekje stond een plastic tasje met iets on-afgemaakts er in. Ik kon er zelf bijna niet meer bij- letterlijk en figuurlijk. Ken je dat?
 Dus met de baby -en peuter-spullen van de kleinkinderen, die al alle drie naar school gaan, verdwijnt er nu lekker van alles naar de Kringloop. Wat een goede uitvinding is dat toch ! Dan kunnen andere mensen er weer mee aan de slag.

Wat ik natuurlijk niet naar de kringloop doe is mijn viltwerk, mijn swols goed. Dat heb ik wel uitgezocht, uitgeklopt (tegen de motten) en opnieuw opgeborgen. Best veel en daarom laat ik ook weer wat onder het kopje Woonvilt zien. Het is allemaal bij mij te koop- voor opruimprijzen!

Ik begin het herfstseizoen dus in een leger huis, dat dan eigenlijk ook zomaar weer nieuwe creatieve mogelijkheden biedt. Ik heb er zin in !

Plaatjes

Gisteren en eergisteren was het Open Monumenten-dag. Overal in het land kon je een kijkje nemen in oude of bijzondere gebouwen. Wat goed, dat dat gebeurt en dat die monumenten goed bewaard worden, zodat wij 'plaatjes' hebben bij onze geschiedenis.

Van die plaatjes kwam ik een maand geleden ook tegen in Katwijk. Het was Klederdrachten-festival. Op een van die heel warme dagen. Veel mensen gingen naar het strand, maar je kon ook onder een afdak gaan zitten, in de schaduw, een flesje water bij de hand, en een show zien van de prachtigste kostuums: ook een soort monumenten. Onze geschiedenis. Ons erfgoed. Er zijn maar heel weinig mensen, die er nog in willen lopen. Het is meestal niet erg praktisch en het kost veel tijd  om je aan te kleden!
Allerlei plaatsen uit Nederland kwamen langs: Oldebroek, Marken, Huizen , Katwijk natuurlijk en nog meer, allemaal met veel leuke verhalen. Ik ben gek op handwerk, zoals jullie weten , dus ik genoot van alle kleurige borduursels, banden, kralen, haakwerk en van de uitleg , die erbij gegeven werd. De kleding ,hoorde ik, gaf duidelijkheid in de samenleving: Waar komt iemand vandaan? Wie is er in welke rouw? Wie is er nog vrijgezel ? Je kon het zien aan de kleuren die je droeg en zelfs bijvoorbeeld aan de plaats van het slotje van je bloedkoralen ketting !

In mijn viltwerk gebruik ik ook wel folkloristische kleuren en motieven. Kijk maar naar dat hesje. (van wol met daarin dunne zijden sjaaltjes verwerkt en geborduurd) In de mode komt dit ook geregeld terug. Ik houd ervan. Kwam zelfs weefwerk uit de 5e eeuw tegen in een boekje, dat me er sterk aan deed denken. Mooi en bijzonder dat  dat bewaard is gebleven.

Het was een leuke ' monumenten-dag' dus en het was grappig om in Katwijk Staphorster vrouwen tegen te komen, zoals ik ze vroeger in Zwolle  op de markt zag. In de schoenenwinkel waren twee Zeeuwse dames in vol ornaat, die zich afvroegen of er in de tijd van hun kostuums al lakschoenen bestonden- anders was het geen gezicht...
Mijn respect trouwens, voor al die mensen, ze hadden er heel wat zweetdruppels voor over om ons 'plaatjes' te laten zien.Hopelijk hebben de kraplappen, boezeroens,  plooimutsen enz. daar niet te veel onder geleden...want monumenten hebben veel onderhoud nodig!

Marken

Volendam

vilt hes

Egypte, 5e eeuw

Het bos in

Deze zomer heb ik mijn kleindochter Dina van vier op de oppasmaandag een paar keer alleen gehad. Haar nicht en neef, die er anders ook bij zijn ,waren op vakantie .Op maar eentje passen is toch anders dan op drie. Je kunt andere dingen doen.
De eerste keer gingen we dan ook samen met de bus naar het strand in Noordwijk. Voor haar en mij best uniek. De medepassagiers genoten (hoop ik) van haar heldere stem, die niet ophield van alles te vertellen. De school zat nog vers in haar geheugen, dus dat was een dankbaar onderwerp.
 De tweede keer gingen we op de fiets naar een stukje Kagerplas, dat helaas vol blauwalg zat. De knalgroene kleur van het water was interessant, maar zwemmen was er niet bij. Gezellig was het wel, dat gekwebbel achter me op de fiets.
De derde keer, op zo'n heel warme dag, maar dicht bij huis gebleven: het Oegstgeester  'Bosje van Wijckersloot'. Voor volwassenen een mooie, rustige en schaduwrijke hondenuitlaatplek, maar voor kinderen van vier een heus bos! Waar je avonturen kunt beleven!
Ze genoot volop- en ik ook- van het eenden-voeren, de heuvel opklimmen en er weer af rennen, het lopen struinen en van het zoeken van takken, veren en stukken hout. Het waren schatten, die we mee naar huis namen.
Eenmaal thuis mocht ze het hout en de veren (eerst schoongeborsteld) verven met echte acrylverf van oma. Spannend, wel een schort voor, je krijgt het moeilijk uit je kleren. Alle stukken kregen allerlei vrolijke kleurtjes. Ze had er veel plezier in. Het zag er best avontuurlijk uit.
Toen alles droog was heb ik met een handboortje hier en daar een gaatje gemaakt en met touw de stukken hout aan de tak gehangen. De veertjes er aan geplakt en het resultaat was een originele tuin-mobile.
En zo hadden we een leuk creatief cadeau-uit-het-bos voor de verjaardag van Dina's moeder, later in die week!

Millet op de rommelmarkt

Met dit mooie weer blijven we in vakantiestemming, dus daarom nog een verhaaltje over onze Elzas-avonturen. Zoals jullie weten houd ik van rommelmarkten en kringlopen. Er was zo'n Marche aux puces (vlooienmarkt) in een dorp vlakbij het onze. Heerlijk om er rond te lopen en nu eens Franse oude spullen te bekijken. Het was een gezellige vrolijke boel. Bijna zoiets als in Oegstgeest op 5 mei.
 Een  van mijn aanwinsten was een schaaltje van porselein met daarop een schilderij van Millet. Een beetje kitsch ,maar te leuk Frans om te laten staan, voor die 50 centen. De afbeelding is van het schilderij' Het Angelus ' : twee boerenmensen, biddend op het land , tijdens hun werk. Het sprak me wel aan.

Een paar dagen later waren we  in Straatsburg en daar was ook een kleine brocante-markt. Dus : even neuzen! Eerst bij een kraam met oud borduurwerk. Echt Elzasser borduurwerk is rood op wit (zag ik ook later in het museum) dus ik pakte meteen zo'n lap , vouwde hem open en wat zag ik, tot mijn verbazing? Het Angelus- schilderij van Millet, maar nu in rood op wit geborduurd met de spreuk erbij: 'Bet' und arbeit' , Got hilft all'zeit'. (Bid en werk, God helpt altijd.) Deze lap was voor mij -en ook de boodschap! En ik dacht : toeval bestaat niet.

Zo kwam ik dus Jean Francois Millet tegen op de rommelmarkt en hij mij. Hij leefde trouwens van 1814 tot 1875, was lid van de zogenaamde School van Barbizon. ( net als Daubigny, waar ik al eens over schreef ) Zij schilderden graag buiten en dat was toen echt vernieuwend. Als boerenzoon schilderde hij vaak het werk op het land, waar hij veel bewondering voor had. Het Angelus schilderde hij rond 1858. Van Gogh hield erg van zijn werk en heeft het nogal eens nageschilderd, op zijn heel eigen manier.

Het schaaltje en de doek hangen inmiddels in onze keuken. Je kunt je voorstellen, dat ik er met veel plezier- en ook een beetje ontroering- naar kijk!

Brood en spelen

Onze vakantie is voorbij. Het was heerlijk om ' Dolce far niente' -lekker niks doen- te beleven aan het Italiaanse Lago Maggiore  en om te genieten van de wijn(gaarden) en de dorpjes in de Elzas, in Frankrijk. De zon scheen zo uitbundig, dat het bijna te warm was voor creativiteit. Maar die schijn je juist te stimuleren door eens lekker niets te doen, dus de eerste dagen was ik daar druk mee bezig. Het werkte, want ik kreeg ineens zin om iets te maken met de mooie, bruine papieren zakken, waar we 's morgens de broodjes van de kampwinkel in meekregen. Een beetje grof, dik papier, dat ik netjes bewaarde voor... je weet maar nooit.

De laatste vakantieweek, in de Elzas, kwam het idee : op een rommelmarkt ( die heb je daar geregeld en leuk!) kocht ik een oud kanten kleedje voor 1 euro, op een heel speciale manier gemaakt, die ik nog niet kende. Ik was er blij mee en dacht ineens : ik ga wrijven met mijn aquarelkrijt -de zijkant van een klein stukje krijt- over het broodpapier , terwijl het kleedje eronder ligt. En dat lukte. Het kleedje verscheen helemaal op het papier!
Ik vind, dat het een leuk resultaat geeft. Je kunt het natuurlijk ook op wit papier doen met kleurkrijt, maar juist het grove van de binnenkant van de papieren zak geeft een apart effect.
Zo was ik deze vakantie toch weer lekker aan het spelen en thuis ging ik nog even door- ik ben namelijk dol op kanten kleedjes van de kringloop...

Probeer het ook eens! Het kan vast ook met Wasco. Fijne, rustige vakantie gewenst!

Bloemenpracht

De vorige keer schreef ik al: wat is de maand mei toch mooi en nu zeg ik : wat hadden we een mooie meimaand! Ik heb er echt van genoten, zoveel zon , blauwe luchten en warmte.
Behalve met de schelpenkrans, met een viltwerkstuk (waarover ik een andere keer meer vertel) en wat werk in de tuin heb ik mijn handen een beetje rust gegund. Mijn benen mochten nu aan de slag. De wandelschoenen aan en lekker een poosje lopen 's avonds na het eten. Meestal door- of rond ons mooie dorp Oegstgeest. Ik loop vooral graag door het oude dorp met z'n grote karaktervolle huizen. Bij sommige droom ik een beetje weg...je zal er maar wonen.
Maar waar ik vooral zo van geniet zijn de tuinen van die huizen. Nu zijn die vast niet zo erg verschillend van die van nieuwere huizen, hoewel je in zo'n oud dorp geen 'tegeltuinen' ziet...
Wat een bloemenpracht overal ! En wat heerlijk is het om daar tussendoor te lopen,een beetje meditatief, gewoon maar kijken. Goed voor de rust in je hoofd.
Na zo'n saaie winter nu ineens al dat groen en die andere kleuren ! Wat is de schepping mooi! De bermen staan in deze tijd soms ook ineens vol met kleurige veldbloemen. Ik wordt helemaal blij van zo'n  rij klaprozen.

En dan kom ik toch weer met mijn creativiteit. Want ik vind het elke keer ook weer leuk om bloemen te schilderen, of zelfs te vilten .Inspirerend!  Een dankbaar onderwerp. Ze blijven zo netjes staan als ze poseren. In elke vakantie neem ik mijn aquarelverf mee en wat papier en dan schilder ik de bloemetjes , die ik tegenkom. Heel simpel, maar zo leuk als herinnering , voor bij de foto's.

Op een van de foto's hieronder staat een klein gedichtje, dat ik maakte over bloemen. Zo kijk ik er naar en staat het in Mattheus 6 in de Bijbel.

Doe ook eens je wandelschoenen aan...goed voor je creativiteit !

vakantiebloemetjes

viltwerk

acrylverf

Kokkelkrans

Wat is de maand mei toch mooi! Je wordt vrolijk als je naar buiten kijkt: zoveel groei en bloei en kleur! En dan ook nog zulk weer! Zomers mooi!
Natuurlijk was ik afgelopen week op het strand te vinden en als ik dan langs de zee loop kijk ik altijd wat voor schelpen er liggen. Dat zijn namelijk niet steeds dezelfde ,al lijkt dat wel zo. Nu ben ik een verzamelaar...dus ik kijk of ik bijzondere soorten zie. De laatste tijd zie ik bijvoorbeeld steeds meer fuikhorens liggen , leuke geribbelde torentjes. Bijzonder, en ik vraag me dan af waarom ze er ineens zijn...

Tijdens onze vakantie in Ouddorp, een paar weken geleden (wat leuk daar!) vond ik een strand vol kokkels , in allerlei kleuren en maten en ik dacht: nu ga ik eindelijk eens een kokkelkrans maken en zo was ik gisteren, op die bewolkte hemelvaart-ochtend lekker bezig.
Ik had nog een strokrans liggen en ik vond de combinatie van schelpen op stro wel leuk. De kokkels plakte ik vast met een lijmpistool. Op het midden van de ronding de grootste en daarna is het puzzelen met de kleinere om de rest vol te plakken. Ik had van een vakantie aan de Oostzee nog wat hele kleine kokkeltjes en die konden leuk nog wat gaatjes opvullen. De achterkant van de krans bleef leeg, zodat hij tegen de muur kon hangen. Met een stuk raffia als ophang-touw. Leuk werk en helemaal niet moeilijk !

Het werd een  cadeau voor mijn jongste zoon en zijn vriendin, waar we gingen eten. Zij hangen hem op hun balkon. Een stukje strand midden  in Amsterdam !  Zomers mooi!

Oostzee-schelpjes

fuikhorens

Dierbare boekjes

De zussenboekjes, waarover ik eerder schreef, zijn weer klaar. We waren met 19 vrouwen deze keer , dus konden twee groepen maken. Fijn, dat er zoveel 'zussen' konden ervaren hoe verrijkend  het is om creatief bezig te zijn voor een ander, haar iets mee te geven van je eigen leven.

Ik ben ooit begonnen met rondzendboekjes nadat ik een cursus  'Art Journaling' had gedaan. Dat was iets heel onbekends voor mij, maar het sprak me wel meteen aan. Met allerlei materiaal bezig zijn op papier en zo een soort getekend, geplakt en geschreven dagboek maken. Je hoort er nu iets vaker over. Als je het opzoekt op internet kom je veel voorbeelden tegen. Kijk ook eens bij Round Robin.

Het bracht mij er indertijd toe om op die manier een boekje over mijn vader te maken. Hij was een paar jaar daarvoor overleden. Hij heeft altijd 'in het hout' gewerkt, wist alles van bomen, kon bijvoorbeeld heel goed masten zagen en maakte voor ons houten speelgoed. Dus, zijn boekje zit vol bomen.
Ik kocht daarvoor bij de kringloop zo'n ouderwets Okkie- boekje,

 haalde er wat bladzijden uit en gebruikte de illustraties op de overgebleven bladzijden ( veel bomen!) vaak in mijn uitbeeldingen van mijn vaders leven.(ik smeerde eerst gesso over de rest van de bladzij.) Voor mij is creatief bezig zijn een goede manier om iets te verwerken en zo kwam ik met dit boekje verder in het rouwproces rond het verlies van deze lieve man. Onlangs was zijn 100e geboortedag en ik heb met ontroering 'zijn' boekje op die dag weer bekeken.

Dat bracht me toen weer op het idee van net zo'n boekje voor mijn , inmiddels ook overleden, moeder. Ik had over haar ooit al materiaal (ook een Okkie-boekje en allerlei knipsels) verzameld, maar kon er steeds nog niet toe komen om echt te beginnen. Opvallend is dat : het ene rouwproces verloopt  dus anders dan het andere.
Maar nu is het zover: ik ben bezig. Het is weer mooi om te doen, al is het soms ook moeilijk en confronterend, maar dat hoort er bij . Bezig zijn met wie ze was, herinneringen ophalen...het is goed. Hoe het resultaat ook wordt.

Wat die 'simpele' boekjes dus kunnen betekenen ! Ik hoop , dat je het ook eens durft te proberen !

Kunst in Zwolle

Als ik in mijn geboortestad Zwolle ben, zoals vorige week een paar dagen, ga ik als het even kan  naar de Fundatie. Dat mooie museum met dat Ei en die Duif op het dak. Volgens mij was daar vroeger het gerechtsgebouw. Daar kwam ik als kind nooit binnen, maar het gebouw maakte van buiten wel indruk, met die zuilen ervoor. Een soort tempel leek het en ik zag Simson al tussen de zuilen staan..
Nu is het dus een museum, waar vaak mooie tentoonstellingen zijn. Met mijn museumkaart loop ik makkelijk naar binnen. Als het niks is kan ik zo weer weg...maar meestal boeit kunst me en breng ik er wel een tijd zoek.
Deze keer zag ik Neo Rauch aan gekondigd staan. Ik herkende het schilderij van de affiche van een andere tentoonstelling : 'Zie de mens'. Daar was het een van de honderd mens-schilderijen. Ik had de naam van de schilder niet onthouden, maar eenmaal in het museum bleek, dat deze man uit Duitsland, geboren in 1960, inmiddels wereldberoemd is. Dus tijd om eens wat kennis te maken met zijn schilderijen. Er hingen er maar liefst 65 , van all over the world. De meeste werken ook nog eens meters breed en hoog. Overweldigend.
Ik liep door de zalen, keek , keek nog eens beter en raakte verward : wat is dit, wat wil deze man zeggen? Op de doeken staan knap geschilderde  taferelen, die eerst heel gewoon en herkenbaar lijken, maar daarna zie je dat er bizarre dingen gebeuren en dat er vreemde fantasie-wezens tussen lopen. De kleuren zijn soms onwerkelijk. Mensen zijn bezig, kijken niet naar jou en nauwelijks naar elkaar. Een kind houdt zijn vader in de armen, maar met handen, die niet in staat zijn om te koesteren.
Het gaf mij een akelig en onrustig gevoel. Ik las in de catalogus en werd niet heel veel wijzer. Zag wel, dat Neo geboren is in de DDR, zijn ouders verloor , toen hij vier weken was en dat hij veel dromen en visioenen heeft, die hij schildert.

Eenmaal weer thuis ging ik op internet zoeken en zag een interview over- en met hem. Dit is de beste kunst van deze tijd. Vernieuwend. De tijdgeest wordt weergegeven , daarom spreekt het mensen aan. Mensen mogen van hem zelf weten hoe ze de schilderijen interpreteren. Hij schildert ze gewoon vanuit zijn intuitie. Maar ze geven hen een gevoel van ontworteld -zijn, van geen houvast hebben.

Ik voelde wat mensen door de eeuwen heen gevoeld moeten hebben bij 'nieuwe' kunst: het doet je wat. Het kan je van je stuk brengen, maar het kan je daardoor ook aanzetten tot begrijpen of tot iets nieuws. Het kan het begin zijn van een nieuwe tijd.

Die Kontrolle

Vater

Het maakt mij nieuwsgierig wat andere mensen hiervan denken. Dus als je er bent geweest...laat me weten wat je er van vond, wat het met je deed. Wat je ervan kunt leren.

Intussen is het bijna Pasen en voor mij is dat toch Het begin van een nieuwe tijd. Een heel belangrijk houvast , waarvan ik blij ben, dat ik het heb : deze wereld is gered van de dood !
Goede paasdagen!

creatief met bloemen

Soms heb je  zin om eens iets heel anders te gaan doen...Dat kan je zomaar weer nieuwe inspiratie en energie geven.
In onze kerk is een groep mensen, die bij speciale gelegenheden  : goede vrijdag, Pasen, de herdenkingsdienst enzovoort, een mooi symbolisch bloemstuk maakt. Vormen , kleuren en ook het soort bloemen maken iets meer duidelijk van waar het in die dienst over gaat. De Schepper zelf geeft het materiaal om mee te werken...
Nu ben ik nog al van het "zien" in de kerk, naast het horen. De vilten kanselkleden zijn daar een voorbeeld van. Dus toen ik werd gevraagd om mee te doen met deze bloemengroep vond ik dat leuk, maar ook een uitdaging : ik had bijna nog nooit een bloemstuk gemaakt! Je kunt wel ideeen hebben, maar hoe werk je die uit?
Een dappere  mede-bloem-schikster kwam met de oplossing: we gaan op cursus. Dus togen we een aantal maandagavonden naar Rijnsburg ( handig , zo'n bloemendorp dichtbij) In een grote hal op het veilingterrein stonden we met veel andere dames te "bloem-binden" (zo heet de cursus) En wonderbaarlijk: in korte tijd maakten we van wat bloemen , takken ,bladeren en oasis echte bloemstukjes.Leuk! Het werd netjes voorgedaan en wij maakten het op onze manier na. Alleen op de laatste avond kregen we geen instructies en moesten we zelf iets maken met veel bloemen en ook nog hout er in verwerken. En het lukte ! Er werden die avond  prijzen uitgereikt en mijn bloemenmaatje kreeg zelfs de derde prijs!
Ik ben anders naar bloemen gaan kijken. Je kunt er leuke dingen mee doen, zelfs als beginnertje!
Voor witte donderdag mag ik een bescheiden symbolisch stuk maken. In mijn hoofd zie ik het al voor me. Nu de uitwerking nog. Maar met zo'n cursus in de handen komt er vast wel iets uit. Ik heb er zin in. Misschien zien jullie nog wel eens wat het geworden is !

Hier een paar stukjes van de cursus . Krijg je er al zin in?