Etty Hillesum

Reikhalzend naar het leven, zo heet de voorstelling , die zondagmiddag bij ons in Oegstgeest werd opgevoerd. Hij was zo ontroerend mooi, dat ik na afloop graag een tijd stil was geweest. Het applaus kwam op een verkeerd moment, maar was wel heel verdiend!

In deze week voor Bevrijdingsdag wordt natuurlijk de Tweede Wereldoorlog weer herdacht, in documentaires en films, die vaak elk jaar worden herhaald.
De uitvoering van zondag hoort ook bij deze tijd, maar was bijzonder, origineel en creatief, vandaar dat ik het er in deze blog over wil hebben!

Het trio Yentl Flavour: een zangeres, een gitarist en een violiste , werd bijgestaan door een vertelster en een opvoering van fysiek theater. Zij lieten fragmenten horen uit het dagboek van Etty Hillesum, maakten er een muzikale voordracht van.

Etty is Joods en begint haar dagboek in 1941, als de wereld steeds grimmiger om haar heen wordt. Ze is dan 27. Maar ze blijft van het leven houden. Zelfs als ze in Westerbork zit en ze iedereen om haar heen weggevoerd ziet worden schrijft ze nog: 'de meesten zijn hier veel armer dan men zou behoeven te zijn, omdat men het verlangen naar familie en vrienden op de verliespost van het leven boekt, terwijl toch eigenlijk het feit, dat een hart zo zeer in staat is om te verlangen en lief te hebben, tot de kostbare goederen gerekend moet worden.' Ze wordt zelf ook niet veel later weggevoerd en sterft in 1943 in Auschwitz.

Schrijven is voor haar de manier om te 'leven' :' Ik vecht niet met jou, mijn God, mijn leven is een grote samenspraak met jou....de golfslag van mijn hart is breder geworden hier en bewogener en rustiger tegelijkertijd en het is mij of mijn innerlijke rijkdom steeds groter wordt.'
Ze schrijft ook: 'Een ding is wel zeker : men moet de voorraad liefde op deze aarde helpen vergroten. Ieder beetje haat dat men al aan het veel te vele haten toevoegt , maakt deze wereld onherbergzamer en onbewoonbaarder. En van die liefde heb ik veel, heel veel, zo veel, dat ze werkelijk al mee kan tellen en niet meer te weinig is...'

Dit soort fragmenten, voorgelezen in een treffende sfeer en daarbij nog ontroerend mooi gezongen Jiddische liedjes en prachtige muziek en dans...het maakt je stil en zet je aan het denken- vooral in deze tijd. Juist in deze tijd.
En het dagboek van Etty , dat ik lang geleden las, heb ik  weer  uit de kast gehaald. Wat een wijsheid, wat kunnen we daar veel van leren. Bevrijdingsdag ga ik vieren!

Opruimen

De vorige keer schreef ik over het nieuwe kamertje. Dat kwam er natuurlijk niet zomaar. Daarvoor moest  eerst heel wat opgeruimd worden! Nu zit er bij mij ergens ingebakken, dat zodra de eerste lentezon zich laat zien, ik een soort schoonmaak- en opruimkriebels krijg. Heel ouderwets...maar ik herinner me de voorjaarsschoonmaak van mijn moeder niet als een vervelende tijd. Het had wel iets gezelligs en hoopgevends: alles was weer fris, het was weer lente !

Nu leven we in 2019 en dus doe ik het op de hedendaagse manier: met een boek van Marie Kondo, de vrolijke Japanse opruimgoeroe, bij de hand. Haar manier? Je pakt al je kleding uit de kast, gooit het op een hoop en neemt alles een keer in je handen. Word je er blij van dan houd je het, zo niet, dan doe je het weg. En dat doe je met allerlei spullen. Wel rigoureus en je moet het wel kunnen voelen!
Ik besloot het toch maar niet helemaal volgens Marie te doen, want ik heb teveel waar ik blij van word, geloof ik. Die leuke klaprozentrui, die ik ooit breide, die positieovergooier van 35 jaar geleden, waarmee ik nog met mijn koor van toen op de televisie kwam, dat gekleurde bloesje, dat ik naaide voor de bruiloft van mijn broer, ook alweer lang geleden...en zo nog een plank vol. Jullie zien, ik ben vreselijk!

Het boek van Marie moest weer terug naar de bibliotheek (er was alweer een reservering voor) En toen las ik ineens iets, waar ik wel blij van werd: je kunt foto's maken van al die dingen, waar je moeilijk afscheid van kunt nemen (creatief!) en die foto's bewaar je dan (kun je ook op een creatieve manier doen). Scheelt een hoop ruimte in je kasten!
Dus ik maakte foto's en fietste een paar keer naar de bak van ' geef goed door '. Een leuke slogan trouwens. Jullie snappen, dat die me goed doet.
 Natuurlijk heb ik niet alles in een keer weggedaan...er moet nog wel iets overblijven voor een nostalgische bui!

Nog een boekje over dit onderwerp vanuit een andere hoek, maar ook over 'ontspullen' : Opruimen voor je doodgaat -Margareta Magnusson. Klinkt anders dan Spark Joy, maar ook leuk leerzaam!