Dorignac

'Mijn ogen nieuwe kost geven' zei ik een paar blogs geleden. Dat is een van de mooie kanten van op vakantie gaan. En het is gebeurd: ik heb weer nieuwe, inspirerende dingen gezien. Soms zoek je ze bewust, vaak kom je ze zomaar tegen.
In Bordeaux, waar we een dag naar toe gingen vanaf onze camping aan het Bassin van Arcachon, viel het plaatselijke Museum van Schone Kunsten een beetje tegen. Het werd verbouwd en  was rommelig .Maar in de Galerie des Beaux Arts, vlak bij het museum, was een verrassende tentoonstelling. De aankondiging maakte me al een beetje nieuwsgierig en eenmaal binnen was ik verbaasd: ik had nog nooit van deze schilder gehoord! En kijk wat een mooi werk!

Georges Dorignac werd geboren in Bordeaux in 1879 en overleed in 1925. In 1899 ging hij naar Parijs en kwam daar in contact met allerlei kunstenaars en stromingen. Zijn prachtige impressionistische moeders-en-kinderen spraken mij natuurlijk meteen aan, maar ook zijn krijttekeningen ( Rodin noemde hem een beeldhouwer op papier) zijn mooi en krachtig. Hij tekende later de (te) hard werkende arbeiders van zijn tijd. Dat deed me meteen  denken aan Kathe Kollwitz. Ze hebben in dezelfde tijd geleefd! Zouden ze van elkaars werk geweten hebben?
Dorignac was op het laatst veel bezig met decoratief werk, onder andere ontwerpen maken voor grote wandkleden, maar die heeft hij helaas nooit uitgevoerd gezien. Hij werd ernstig ziek en overleed op 46 jarige leeftijd. Hij is in de vergetelheid geraakt en pas rond 1990 weer ontdekt. Op deze eerste (!) grote tentoonstelling van zijn werk, zo schrijft men over hem, wordt eindelijk recht gedaan aan zijn kunstenaarschap. Deze schilder verdient een plaatsje in de kunstgeschiedenis.
Mooi toch, om zo weer een nieuwe kunstenaar te ontmoeten! En niet zo raar dus, dat ik nog nooit van hem had gehoord.

Lammetje

Weten jullie nog van mijn Schoonebeker Schaap? Hij ligt inmiddels alweer een tijd voetenstrelend in onze woonkamer. Net zoals ik kan genieten van ' met mijn blote voeten in het gras ' vind  ik nu het gevoel van 'schaap ' aan mijn voeten ook heerlijk!
En deze week heeft mijn wollen vriend een 'kleintje' gekregen. Feest dus!

Mijn schoonzoon kwam met leuke krukjes aan: een houten onderstel met gevlochten zeegras zitting. Nu heb ik niets tegen zeegras ,alleen het woord al, maar ik dacht meteen aan het restje wol van mijn vacht, dat nog ongebruikt in de schuur lag en waarvan ik al een paar keer had gedacht: wat kan ik daar nou mee?
Na de workshop bij Margot had ik netjes de werkwijze voor het maken van een gevilten vacht opgeschreven en die kon ik nu gewoon weer volgen.Ik had gelukkig minder ruimte nodig dan toen in haar atelier.
Na een paar uur hard werken was hij er : een lief klein vachtje. Mijn 'lammetje'. Ik word vrolijk als ik naar hem kijk, hij is een beetje ondeugend met zijn ragebol-kapsel .Er zitten nog wel wat strootjes en grasjes in zijn haar, die ik er nog uit moet plukken, maar dat hoort er bij.
En hij past mooi over het krukje, dat zeker als voetenbankje bij de grote bank gebruikt gaat worden, want met je voeten op een hoopje wol...zo lekker!

zeegras krukje

wordt lammetje