Kerstkaart 2020

En alweer is het bijna Kerst... ook in dit jaar waarin alles anders ging. Weer zitten we in een lock-down, waardoor ook de Kerst anders zal zijn. Geen familiefoto voor ons met z'n elven dit jaar , zoals voorgaande keren bij de denneboom, voor het eten. Geen Kerstavond, waarin we zingen met ons koor. Geen kerkdiensten met veel mensen bij elkaar en kippenvel als we met z'n allen 'Ere zij God' zingen... Maar wel de Hoop, God zij dank, door het Kind in de kribbe. Die is er en blijft en is misschien wel extra dit jaar. Samen met kleindochter Lucy heb ik kaarten zitten maken voor de bewoners van het verpleeghuis in ons dorp. Zo steken we een kaarsje aan daar, hoop ik. Daar gaat namelijk onze kaart van dit jaar over : je kunt beter (maar) een kaars aansteken, dan klagen over de duisternis... En middenin de kaarsvlam staat het goede Kerstnieuws: het donker heeft het niet kunnen winnen van het LICHT . Dat geloven we. Wees blij! Het 'elfje' op de achterkant van de kaart is weer van Wouter: Licht- geeft zicht- op wat raakt ;- wij wensen je goed- Leven! Ik wens jullie allemaal veel Licht in deze tijd!

Kaars met naam

In de krant stond vorige week de kop: Meghan Markle doorbreekt taboe. Ik was nieuwsgierig en ging lezen. Het verhaal ging over een miskraam , die zij deze zomer had gehad en waar ze over durfde praten, zelfs met een jounalist. Hoe goed dat was, omdat er nog steeds veel te weinig over gepraat wordt terwijl het best veel vrouwen ( en hun mannen) overkomt. Ik moest daarbij meteen denken aan drie gezinnen uit onze kerk, bij wie het vrolijke verwachten, van meer dan 12 weken, omsloeg in verdriet. Alledrie dit voorjaar. Wij hadden het toen meteen gehoord. En nu, op de laatste zondag voor Advent - eeuwigheidszondag- lieten ze de naam, die ze aan hun veel te kleine kindje gaven noemen in de rij van overledenen. Wat was dat mooi en teer -en goed! En dapper ook, hoewel ik vind , dat je juist in de kerk zoveel troost kunt vinden. Ik mocht voor die dienst het liturgisch bloemstuk maken en ik verwerkte daar kaarsen in met de namen van de overledenen , dus ook drie kaarsen voor die kleintjes. De kaarsen waren door linten verbonden met de Paaskaars, dus met het Licht van Christus. Wat een troost. Ik las ook een klein gedichtje voor dat ik ooit maakte voor ons eigen te kleine kindje. Je ziet het hieronder. Het namen- zetten -op- kaarsen was nieuw voor mij, maar leerde ik van mijn dochter: je neemt een witte kaars, een dun laagje wit tissuepapier, een zwarte stift, een stukje bakpapier en een fohn.Je schrijft de naam met stift op de tissue. Knip het uit zodat er wel aardig wat ruimte om de naam is. Leg het op de goede plek op de kaars. Doe er bakpapier strak omheen (evt met plakband aan de achterkant vast) BLaas dan met een warme fohn op de naam. Het kaarsvet smelt een beetje en de tissue komt vast in de kaars te zitten.Zorg dat je de tissue niet meer ziet en de naam duidelijk is.Het kan een warm klusje zijn, dus een ovenwant is niet overbodig.Je haalt het bakpapier eraf en de kaars is klaar. Ook een leuk werkje om zo persoonlijke kaarsen of met een mooie spreuk er op te maken voor Kerst. Op die 'eeuwigheidszondag'merkte ik wel weer : gedenken doet goed !

Zoutpad

 De vorige keer had ik het over mensen zonder vaste verblijfplaats, op de vlucht. Dat eerste was ook het geval voor de mensen in het mooie boek, dat ik laatst las en graag aan jullie aanbeveel. Gelukkig waren zij niet op de vlucht, maar door omstandigheden hun huis en bijna al hun geld kwijt.

Het boek heet: Het Zoutpad. Geschreven door Raynor Winn. Het speelt in het Verenigd Koninkrijk. Een van mijn favoriete vakantielanden. Zulke aardige mensen , zoveel cultuur en zo'n mooie kust!

De mensen , die de hoofdrol spelen in dit boek- een echtpaar waarvan de kinderen net het huis uit zijn- gaan een heel eind lopen langs die prachtige kust, met een tent als 'huis' op hun rug, terwijl ze alles kwijt zijn en hij ook net gehoord heeft, dat hij een ernstige ziekte heeft. Het South West Coast Path is een tocht van duizend kilometer helemaal om de 'punt' in het zuid westen van Engeland: Cornwall. De ondertitel van het boek is 'over oude wegen naar een nieuw begin' en dat gaan ze inderdaad. Elke stap , elke ontmoeting brengt hen verder- en dichter bij zichzelf. Natuurlijk zit er ook de nodige lekker Engelse humor in. Alleen al het feit, dat ze bijna overal gratis heet water voor hun tea kunnen krijgen... Een stukje, dat mij aansprak was dat , toen ze in St. Ives waren en nog net geld hadden voor zo'n heerlijke Cornish Pasty (samen ) er op het moment, dat zij gelukzalig haar eerste hap wilde nemen er een meeuw langs vloog , die het broodje uit haar hand griste-wat een pech !Wij zaten daar in 2016 ook zo'n ding te eten- hij was heerlijk! Maar als je nou verder alleen nog maar crackers te eten hebt...

De landschapsbeschrijvingen zijn heel mooi (je loopt er !), net als de beschrijvingen van hun keuzes , hun overwegingen, hun ellende, de oplossingen en al de mooie ontmoetingen. Louterend. Zout doet veel- ook met een mens !

mijn schilderij van Mevagissie, Cornwall

st ives 2016

langs de kust

Papier

Deze keer weer eens een tentoonstelling in eigen land, waar je nog tot 15 november naar toe kunt gaan. Dus deze keer geen nippertje.
Het is de Papier- Biennale in het Rijswijks Museum.
Ik ging er heen met trein en tram. Een heel nieuwe ervaring, met een mondkapje op, met allemaal mondloze mensen om je heen. Alsof ik al deel was van een surrealistisch kunstwerk...
Wat was het fijn om hier een vriendin ( door corona  lang niet gezien) te ontmoeten en de werken samen te bekijken. We zijn er ook een paar keer naar de Textiel-tentoonstelling geweest. Lees hierover mijn verhaal in augustus 2017. Het museum slaagt er bij mij in ervoor te zorgen dat ik steeds heel nieuwsgierig de eerste grote zaal binnenstap. Wat zouden ze allemaal weer voor moois en origineels bij elkaar gebracht hebben?
Het thema van de tentoonstelling is 'Thuis'. Dat was al bedacht voordat we allemaal thuis moesten blijven, maar heel toepasselijk dus. En dan zie je op hoeveel manieren je gedachten over thuis-zijn in het materiaal papier kunt uitdrukken. Trouwens ook gedachten over 'niet thuis kunnen zijn', mensen op de vlucht, ontheemd.
Het is bijna niet uit te leggen wat we in het uur dat we er liepen ( het is een fijn, compact museum en je krijgt een goede uitleg bij de kunst) allemaal zagen, daarom wat foto's, maar het is echt de moeite waard en creatief inspirerend- papier is immers altijd wel in de buurt.

En mocht je, over mensen op de vlucht gesproken, iets hierover willen lezen van papier: Christy Lefteri heeft het prachtige, aangrijpende boek 'de bijenhouder van Aleppo' daarover geschreven.

de lens van de camera heeft de vorm van het thuis van de kunstenaar

handgeschept papier met daarop stukjes van oude brieven

bootvluchtelingen op natgehouden (en dus vergaand) golfkarton

Rondje Zeeland

In mijn vorige verhaal beloofde ik ook nog iets over Zeeland te vertellen . Dat ga ik niet doen. Ik ga wel iets laten zien van dat andere mooie stukje Nederland.

Toen ik thuis kwam en nog vol was van het mooie Walcheren met de dorpjes, de akkers met wilde bloemen langs de rand , de zee met al die rijen palen, de zon , die het steeds weer won van de wolken, ben ik gaan vilten met de witte vacht uit mijn schuur. Rondjes , die ik maakte in een paar ronde blikken dienbladen met bubbeltjesplastic onderin en bovenop de plukken gekaarde wol.

Bij de eerste legde ik op een voor-gevilt rondje van restjes gekleurde wol bloemen: klaprozen, margrieten, korenbloemen...ik zag ze weer helemaal voor me.
Bij de tweede gebruikte ik wollen en zijden draden om de lucht,de zee en de palen mee aan te geven. Zo typisch voor Zeeland.
De derde verfde ik geel, met boerenwormkruid ( dat ik wel hier plukte) , een beetje in de kleur van de zon. Er is een gesponnen wollen draad in verwerkt om het oppervlak wat boeiender te maken.
Wat was het weer fijn om er mee bezig te zijn en wat te experimenteren. Lekker buiten op de tuintafel.

Zeeland dus- aan de muur, maar ook in mijn hart!

Zuid Limburg - Irmgard en moeder en kind.

Vakantie in eigen land. Veel mensen gaan vanwege de Corona niet ver van huis dit jaar. Zo ook wij. We vinden het heerlijk om te kamperen met de tent, maar de campings zouden pas per 1 juli weer open gaan, dus pasten we ons programma aan. Eerst een huisje in Zuid Limburg en vanaf 1 juli een kampeerplek in Zeeland. We moesten alles al van te voren boeken. Niet zo erg, want dan kun je voorpret hebben. Maar op de camping zoeken wij (zoals velen) graag zelf ons mooiste plekje uit  en helaas ging dat niet dit jaar. Toch stonden we mooi en hebben we heerlijk kunnen genieten van alles. We kijken er dankbaar op terug.

Schin op Geul was onze eerste bestemming. Wat is het daar mooi! Veel 'sjoens' gezien vanaf de elektrische fiets en we konden zo langs de Geul naar Valkenburg lopen. Prachtig! In Valkenburg ligt voor mij jeugdsentiment. Daar woonde namelijk Irmgard Smits. Nu kent bijna niemand haar meer, maar ze schreef als 12 jarig meisje boekjes over haar leven. Het eerste over haar verblijf in een sanatorium en de rest over haar leven als jonge schrijfster. Ze heeft toen veel meisjes enthousiast gemaakt om ook te gaan schrijven. Ik was daar een van en schreef met veel plezier. Maar mijn boekje werd nooit uitgegeven... Dat van Connie Palmen jaren later wel, trouwens. Zij schrijft in een van haar boeken ook over haar vroege voorbeeld, Irmgard. Voor ons vertrek naar Limburg natuurlijk nog even een paar boekjes herlezen. Wat was het leven  anders, maar de Geul en kasteel Schaloen zijn er nog! En natuurlijk reed ik even door haar straat: de Pastoor Sarton, ook die mag er nog zijn.

In deze Corona-tijd waren er minder rommelmarkten, helaas. Dus niet lekker snuffelen. Maar in Gulpen vonden we een brocante-winkel, waar ze zowaar  een paar Madonna's hadden.(waar ik zoals jullie weten erg van houd) Ik kocht er een op een wijwaterbakje. Die had ik nog niet in mijn verzameling en ik vond het zo'n heerlijk vrolijke moeder- met -kind! Zij deed me meteen denken aan een paar afbeeldingen, die de Duitse kunstenares Kathe Kollwitz maakte. Door een zo'n afbeelding raakte ik bekend met haar en werd ik een bewonderaar.
Zozeer, dat we vanuit Limburg een dag naar Keulen reden, waar we haar museum bezochten. Daar waren we in 1997 ook een keer geweest, lang geleden dus. Het was weer prachtig(zelfs met mondkapje op) Er was een tentoonstelling 'Liebe und Lassenmuessen' over afscheid nemen. Dat moest zij een aantal keren in haar leven doen. Ze verloor oa een zoon (WO1) , een kleinzoon(WO2) en haar man. Tussen de werken hingen citaten uit haar dagboeken. Reden voor mij om een boek te kopen met werken en citaten over haar creativiteit en worstelingen er in. Heel boeiend! Zo leerde ik dat zij zichzelf met haar twee zoons in haar armen heeft afgebeeld op een van haar mooiste -vind ik-tekeningen (zie foto)en dat ze dat pas kon op de geboortedag van haar jongste zoon, een jaar nadat hij gesneuveld was. En dat ze zo dankbaar was dat het zo goed geworden was. Haar tekeningen lijken vaak zomaar 'even' vlot gemaakt, maar niets is dus minder waar.

Het 'gewone' leven is alweer een poosje aan de gang en wat is het dan fijn , om zo terug te kunnen blikken... Een volgende keer iets over Zeeland en als jullie nog op vakantie gaan...een mooie tijd gewenst en geef je ogen mooie nieuwe kost!

Shtisel

Wat kan het toch heerlijk zijn om een mooie serie te volgen. Wij gingen de laatste weken op de Joodse toer en hebben er van genoten. Eerst bekeken  we de serie Unorthodox. Vier afleveringen over een jonge vrouw, die aan het benauwende leven van de orthodox Joodse gemeenschap in New York ontsnapt. Prachtig gespeeld door Shira Haas. Ontroerend.
We lazen, dat zij ook had gespeeld in een andere Joodse serie op Netflix namelijk 'Shtisel'. Dat is de naam van de familie die er de hoofdrol in speelt. Ook daar doken we in en we kwamen pas weer boven na twee keer twaalf afleveringen. Wat een boeiend verhaal was het. Een kijkje in het 'gewone' leven van orthodoxe joden in Jeruzalem. Ze bestuderen de Thora en houden zich zoveel mogelijk aan al die wetten. Dat leidt soms tot mooie momenten en wijze woorden, maar ook tot tenenkrommende situaties. Gelukkig met de nodige humor !

Wat mij vooral boeide was het proces, dat een van de hoofdrolspelers: Akiva Shtisel, de jongste uit het gezin, doormaakt. Hij tekent al van kinds af aan graag en gaat op een gegeven moment  schilderen, want dat is zijn roeping en hij blijkt het heel goed te kunnen, vooral portretten maken. En dat is juist iets wat de Thora verbiedt. Het is dus voor hem een worsteling , vooral met de kritiek van mensen uit zijn directe omgeving. Die kritiek hadden ze toch al, want omdat hij gevoeliger is dan de meeste anderen vinden ze hem maar een rare.
 Ik vertel niet hoe het afloopt, ga zelf maar kijken, maar ik kon me goed voorstellen waar hij mee bezig was: als de drang om iets moois te maken, om creatief te zijn, zo diep in je zit, dan kun je bijna niet anders!

Het deed me ook denken aan de boeken van Chaim Potok over Asjer Lev. Jaren geleden gelezen en onder de indruk. Misschien de moeite van het herlezen waard. Ik 'zit' nu toch in die wereld...

Wandkleedje- voor jou?

Zomaar even een verhaaltje in deze bijzondere tijd. De corona-tijd: een tijd van meer rust en stilte voor sommigen, een tijd van juist extra drukte en veel en  anders bezig zijn voor anderen. Ik behoor wel tot die eerste groep. Alleen noodopvang in het kinderdagverblijf, waar ik werk, dus minder kinderen en minder pedagogisch medewerkers. Nog maar nu en dan op de kleinkinderen passen. Een beetje vervreemdend wel. Maar de rust in mijn dorp is weldadig, hoewel het gek is om te wandelen en vrijwel niemand tegen te komen.
Voor mij natuurlijk een tijd om creatief te zijn. Soms mezelf er toe zetten, om ook op die manier in beweging te blijven- en dat werkt!

Een paar creatieve bezigheden van de afgelopen tijd: schilderen! Onder anderen een schilderij voor in onze zonnige tuin: een zeegezicht op een lekker breed doek. Veel lagen vernis er over , zodat het bestand is tegen de regen. Ik word er vrolijk van, vooral , omdat ik mijn lievelingsvogels (scholeksters) er bij gefantaseerd heb. Als je dan niet naar zee kunt ,haal je de zee naar je toe!
Verder op Konings-dag samen met de kleindochters en hun opa bezig geweest met stoep-krijten. Heerlijk spelen! En Lucy won met haar werk de eerste prijs!

En natuurlijk ook met wol gespeeld. Ik kreeg laatst twee oude schapenvachten . Daar heb ik samen met mijn zoon al twee stoelkussens van gemaakt (lammetjes) en nu wilde ik de wol eens proberen op heel dunne katoen voor aan de wand. Lekker, met dat mooie weer, buiten bezig zijn. Witte en bruine wol, nog wat krullen van een vorige keer, een paar zijden draden , op het katoen leggen (op bubbelplastic), nat maken met warm water en zeep en dan wrijven en oprollen en rollen en nog weer rollen. Uiteindelijk 'pakte' de vette witte wol wel, maar de droge bruine minder. Die laatste heb ik toen alles opgedroogd was met de viltnaalden verder vastgeprikt. Het is een wandkleedje geworden van 60 bij 35 cm.
Een tak als ophangstok en het was klaar.
Voor mij een goede 'oefening'. Bij mij thuis past hij niet zo, maar als jij zoiets helemaal ziet zitten aan jouw muur dan mag je hem van mij hebben. Reageer maar even ! Wie het eerst komt...

het wandkleedje

toen het alleen nog 'gelegd' was

het buitenschilderij

Volgende week zou het Textielfestival zijn in Leiden. Ik schreef daar eerder over .Wat jammer , dat het niet door kan gaan. Hopelijk volgend jaar wel! Ik houd jullie op de hoogte.

Volgende week gaat er van alles weer beginnen, ook het normale werk voor mij. Gelukkig weer een beetje het 'gewone leven'. Sterkte gewenst als dat voor jou nog niet het geval is en dan zeg ik : probeer eens iets creatiefs- goed voor een mens, zelfs en misschien vooral in tijden als deze. Gezondheid en liefde voor jullie! (en een wandkleedje dus ;)

de vrolijke stoep-krijters

Pasen 2020

En weer wordt het Pasen. En toch wordt het Pasen. Ondanks deze vervreemdende periode hebben we een ' Houvast in de tijd '. Een scharnierpunt tussen voorbij en nabij, hoorde ik het eens noemen. Een na-denkertje is dat. Maar wat is het fijn om op Goede Vrijdag de Mattheus Passion te kijken op de tv, diensten te kunnen volgen via de live-stream en te weten dat mensen wereldwijd geloven dat de angst en dood, die lijken te heersen , overwonnen zijn, dat Jezus het lijden kent en daarin naast ons wil staan en als eerste van ons allemaal is opgestaan! Dat vieren we met z'n allen, op gepaste afstand, maar met onze harten dicht bij elkaar!

Natuurlijk komt bij mij creativiteit ook hierbij weer om de hoek, ik kan niet zonder en ik zie gelukkig om me heen, dat mensen ongelofelijk creatief worden door de crisis! De ode aan het spelen kwam op tijd!

Zo mochten we voor Pasen allemaal een video met paasgroet opsturen naar onze kerksite. Ben benieuwd wat daar van gemaakt wordt! Voor mijn werk op het Kinderdagverblijf maken we filmpjes voor de kinderen, die niet kunnen komen. Voorlezen via de app. Mensen zijn zo creatief in het contact- maken met elkaar.

Vorige week heb ik met kleindochter Lucy kaarten zitten maken voor Pasen , met vrolijk gekleurde eieren er op. Ik belde het verpleeghuis hier in de buurt en ze wilden die graag uitdelen onder de bewoners ! Dat maakt ons blij en hen dus ook!

Verder komt er zondag voor mijn raam een krans te hangen , gemaakt van een ijzeren ring (  overgehouden van de  eucalyptus- kerstkrans ) met kunstbloemen (van zolder) en gele veertjes er omheen gebonden met ijzerdraad. In het midden van de krans met grote letters Jezus Leeft.

Dus even niet per telefoon (hoewel wel op Facebook) maar in het echt de blijde boodschap van Leven naast de beer voor het raam. Houvast in een onzekere tijd.

Fijne Paasdagen!

Ode aan het spelen

Op deze toch wel bijzondere zondag, waarop de kerken dicht zijn ,zodat we geen geestelijk voedsel kunnen halen,( hoewel er op allerlei creatieve manieren toch voor gezorgd wordt!) maar er wel weer volop gehamsterd wordt in de winkels, een verhaal over Spelen. In deze dagen, waarin ons wordt gevraagd zoveel mogelijk thuis te blijven en niet met z'n allen uit te gaan  is dat eigenlijk zelfs heel belangrijk. Kunnen mensen nog met weinig bij elkaar zijn en het samen leuk maken? Eens iets anders doen dan anders? Misschien samen spelen? Een nieuwe uitdaging!
 Ik houd van spelen , dat weten jullie Maar wat betekent dat?
. Daarom was ik laatst blij, getroffen en ontroerd door een prachtig stuk in de Visie  , het programmablad van de EO, (nummer 9). Het verwoordt zo goed hoe ik over 'spelen' denk, dat ik het met jullie wil delen. Ode aan het spelen heet het. Het is best een lang stuk, maar de moeite van het lezen waard. Het is geschreven door Pieter- Jan Rodenburg.
Ik illustreer het met een schilderijtje dat ik laatst maakte naar aanleiding van een foto van mijn eigen 'spel' met mijn broer op Texel in 1969.
Ik hoop dat dit stuk jullie ook mag raken!

Echt Zeeland

Even over de titel van de vorige keer: het is natuurlijk Save ..met een V ,maar ik vind het met een F op een of andere manier beter staan. Hetzelfde heb ik met de woorden live en life... maar jullie hebben de boodschap van het stukje vast begrepen.
 In middels heb ik het nieuws erbij, dat er tijdens het Textiel Festival een viltwerk van mij in de Pieterskerk hangt! Ik ben er blij mee! Het beeldt mijn heimwee naar vriendin Ria uit en jullie weten uit andere verhalen hoe waardevol dat voor mij is.

Maar nu iets heel anders. Vorige week hielden we vakantie in Zeeland. In een klein vakantiepark, vlak achter de dijk bij Wemeldinge gingen we een midweek in 'winterslaap'. Dat betekent: knus binnen zitten, niks hoeven en lekker lezen en voor mij hoort creatief-zijn dan ook onder de categorie: niets hoeven. Het waren heerlijke dagen!
Zodra het even niet regende klom ik de dijk over, genoot van de aanblik van de Oosterschelde en als het eb was liep ik onder de dijk langs op zoek naar schelpen. Die lagen er heel veel. Vooral oesters, maar als er een klein strandje was vond ik nog veel meer schelpen, die me erg aan de soorten deden denken , die ik in Frankrijk raapte en die ik in Katwijk niet vind. Muiltjes, hoedjes, tapijtschelpen, tol-horentjes, maar dus vooral oesters en wat zijn die mooi! Zulke bijzondere vormen. Ruw aan de buitenkant, glad, soms met parelmoer, van binnen. Vaak zijn ze in 'families' aan elkaar gegroeid en ook wel eens om andere schelpen heen. Weer heel wat verzameld natuurlijk om kransen mee te maken. Echt Zeeland!

Ik zei al, dat ik graag creatief ben tijdens zo'n winterslaap. Zo fijn om er alle tijd voor te hebben. Ik had mijn acrylverf bij me deze keer, dus bedacht ik , dat ik wel eens iets op de gladde binnenkant van de oesters kon schilderen. Kijkend naar de vorm van de schelp maakte ik een tulpenblaadje en  kon ik  het ook niet laten om een vuurtorentje met landschap te schilderen. De grote exemplaren nodigden uit tot iets ook echt Zeeuws: Zeeuwse knopen en bloedkoralen...Zo leuk om te doen! Als basis heb ik een laagje witte acrylverf gebruikt, maar gesso is misschien nog wel beter. Ik heb ze later nog gevernist, voor de 'stevigheid'.

De knopen horen natuurlijk bij de Zeeuwse klederdracht. Die zagen we uitgebreid in het museum in Goes. De moeite waard om er te gaan kijken! Vlak bij Wemeldinge ligt ook Kapelle. Dat wilden we wel eens zien, want daar staat een borstbeeldje van Annie M. G. Schmidt. Zij is daar geboren, in de pastorie. Ze vond het er niet zo fijn, las ik eens, en als ze zou weten, dat de bril van haar beeld er kapot is gemaakt en ze dus een beetje voor gek staat, zou ze er vast nooit meer naar toe gaan...als ze dat al kon. De kerk is wel mooi en erg oud en de huizen er omheen ook. Echt Zeeland.

Wij gaan nu dus uitgerust en weer opgeladen op naar de lente. Echt aan te bevelen, zo'n winterslaapje!

binnenkant met bloedkoralen

ruwe buitenkant

zeeuwse knoop

Safe the Date

Leiden is niet alleen de stad van de jonge Rembrandt, maar was al daarvoor de stad van de textiel. De Lakenhal heeft niet voor niets die naam. Laatst las ik een mooie historische roman van Simone van de Vlugt over de tijd van Willem van Oranje : Rode sneeuw in december. Dat boek speelt ook voor een deel in Leiden en daar in kun je meer lezen over de bedrijvigheid, die er heerste rond het spinnen en weven van de 'lakense' stof. Toen al een soort 'swols goed'.

Leiden is nog steeds gek op textiel. Daarom wordt er eens in de vijf jaar het prachtige Textielfestival georganiseerd. Dit jaar is het weer zo ver en daarom zeg ik : safe the date ! Van 13 tot en met 15 mei aanstaande is Leiden weer een stad vol weefwerk , viltkunst, quilts, borduurbedrijvigheid, brei- en haakwerk...en alles wat maar met textiel te maken heeft. In allerlei musea , kerken en galeries. Heerlijk! Ik heb er al vrij voor genomen en met mij vast veel andere mensen- nog steeds wel voornamelijk vrouwen, maar mannen gaan wat dit betreft ook steeds meer buiten hun comfort-zone, gelukkig. Het is de moeite waard. Zo veel moois te zien!

De Vilters zijn ook dit jaar weer aanwezig. In hun blad Viltcontact stond een tijd geleden al een wedstrijd uitgeschreven voor alle technieken met als thema 'Windstreken'. Ik heb meegedaan...ben helaas niet bij de uitverkorenen van wie het werk in mei in de Pieterskerk mag hangen, maar ik ben met veel plezier bezig geweest afgelopen  nazomer. Hierbij zie je mijn werk : De wind waait waarheen hij wil. Die tekst gaat over de geest van God en ik vond hem hier mooi passen. Daarom de duif in het midden, symbool van die Geest.
Ik ben heel benieuwd naar de winnende werkstukken!
Misschien kom je mij  wel tegen bij de speciale vilt-expositie. Er is nog iets van mijn hand dat op die tentoonstelling terecht kan komen. Spannend. Je hoort het nog wel.

In elk geval: ook als je maar een klein beetje van Textielkunst houdt : Safe the Date !

Rembrandt in Leiden

Hij staat nog tot begin februari trots op zijn sokkel voor de mooi vernieuwde Lakenhal: onze Rembrandt Harmens-zoon van Rijn. Ja, in Leiden zijn ze wel blij met zo'n oud- stadgenoot. Daarom hebben ze ook in zijn speciale jaar een tentoonstelling over zijn vroege werk georganiseerd: Jonge Rembrandt, rising star.

rembrandt voor de lakenhal

simeon in de tempel

portret van een oude vrouw

Vorige week ben ik er geweest. Fijn, om zoiets moois zo dicht bij huis te kunnen zien. En dan ga ik toch weer vrij laat...de tentoonstelling duurt nog maar tot 9 februari.
.
Het is niet zo'n grote tentoonstelling, maar er is wel heel wat te bekijken, vooral schilderijen en etsen. Heel vaak is Rembrandt zelf de afgebeelde, of een daarvan.Het is natuurlijk makkelijk en goedkoop om jezelf als schilder-model te gebruiken.
Je ziet vooral hoe jong hij was toen hij begon en hoe goed hij toen al kon schilderen. Ook dat hij al snel zijn eigen stijl ontwikkelde.Rembrandt werd geboren in 1606.De tentoonstelling laat het werk zien tot 1634. Toen trouwde Rembrandt met Saskia en ging hij in Amsterdam wonen en werken.
In zijn jonge jaren heeft hij hard gewerkt, veel geschilderd, getekend en ge-etst. Een tijd lang deed hij dat samen met Jan Lievens, ook een Leidse schilder, die later naar Engeland ging. Leuk om te zien, hoe ze allebei toch hun eigen 'handschrift' hadden, als ze dezelfde onderwerpen namen.
 Dat is ook het leuke van de schilderles, waar ik sinds kort weer op zit : je schildert allemaal hetzelfde, maar zo verschillend! Je kunt van elkaar leren, maar het nooit helemaal hetzelfde doen. Ieder heeft zijn eigenheid. Het is ook interessant om te proberen 'als Rembrandt' te schilderen met veel verschil tussen licht en donker. Te kijken wat er dan met je onderwerp gebeurt.

Aan het eind van zo'n museumbezoek ga ik vaak nog even terug naar de schilderijen, die ik het mooiste vond. (we zeggen dan tegen elkaar: welke wil je mee naar huis nemen? maar, wees gerust, dat doen we nooit...) Nu was dat toch wel het schilderij van Simeon in de tempel en het portret van een oude vrouw.
Prachtig!
Het is een tentoonstelling, die de moeite waard is en hij is er nog een paar weken. Ga kijken, in Leiden, in die nieuwe oude Lakenhal. Rembrandt zelf wijst je de weg.