Schin op Geul was onze eerste bestemming. Wat is het daar mooi! Veel 'sjoens' gezien vanaf de elektrische fiets en we konden zo langs de Geul naar Valkenburg lopen. Prachtig! In Valkenburg ligt voor mij jeugdsentiment. Daar woonde namelijk Irmgard Smits. Nu kent bijna niemand haar meer, maar ze schreef als 12 jarig meisje boekjes over haar leven. Het eerste over haar verblijf in een sanatorium en de rest over haar leven als jonge schrijfster. Ze heeft toen veel meisjes enthousiast gemaakt om ook te gaan schrijven. Ik was daar een van en schreef met veel plezier. Maar mijn boekje werd nooit uitgegeven... Dat van Connie Palmen jaren later wel, trouwens. Zij schrijft in een van haar boeken ook over haar vroege voorbeeld, Irmgard. Voor ons vertrek naar Limburg natuurlijk nog even een paar boekjes herlezen. Wat was het leven anders, maar de Geul en kasteel Schaloen zijn er nog! En natuurlijk reed ik even door haar straat: de Pastoor Sarton, ook die mag er nog zijn.
In deze Corona-tijd waren er minder rommelmarkten, helaas. Dus niet lekker snuffelen. Maar in Gulpen vonden we een brocante-winkel, waar ze zowaar een paar Madonna's hadden.(waar ik zoals jullie weten erg van houd) Ik kocht er een op een wijwaterbakje. Die had ik nog niet in mijn verzameling en ik vond het zo'n heerlijk vrolijke moeder- met -kind! Zij deed me meteen denken aan een paar afbeeldingen, die de Duitse kunstenares Kathe Kollwitz maakte. Door een zo'n afbeelding raakte ik bekend met haar en werd ik een bewonderaar.
Zozeer, dat we vanuit Limburg een dag naar Keulen reden, waar we haar museum bezochten. Daar waren we in 1997 ook een keer geweest, lang geleden dus. Het was weer prachtig(zelfs met mondkapje op) Er was een tentoonstelling 'Liebe und Lassenmuessen' over afscheid nemen. Dat moest zij een aantal keren in haar leven doen. Ze verloor oa een zoon (WO1) , een kleinzoon(WO2) en haar man. Tussen de werken hingen citaten uit haar dagboeken. Reden voor mij om een boek te kopen met werken en citaten over haar creativiteit en worstelingen er in. Heel boeiend! Zo leerde ik dat zij zichzelf met haar twee zoons in haar armen heeft afgebeeld op een van haar mooiste -vind ik-tekeningen (zie foto)en dat ze dat pas kon op de geboortedag van haar jongste zoon, een jaar nadat hij gesneuveld was. En dat ze zo dankbaar was dat het zo goed geworden was. Haar tekeningen lijken vaak zomaar 'even' vlot gemaakt, maar niets is dus minder waar.
Het 'gewone' leven is alweer een poosje aan de gang en wat is het dan fijn , om zo terug te kunnen blikken... Een volgende keer iets over Zeeland en als jullie nog op vakantie gaan...een mooie tijd gewenst en geef je ogen mooie nieuwe kost!
