Kerstkaart 2019

Bij ons blijft hij er in: de kerstkaart. Nog weer minder mensen sturen er een echt per post. Het is ook verleidelijk ( en vast beter voor het milieu) om het via de mail, de app , Instagram of Facebook te doen. Maar gek genoeg komt er tot nu toe elk jaar bij mij weer een idee, dat ik dan toch graag wil uitvoeren en er een echte kaart van maken. De boodschap van kerst is ook zo mooi! Spread the good news!

Dit jaar liep ik bij de kringloop ,toen de eerste kerstspullen daar te koop waren. Het was nog best vroeg, maar ik viel meteen voor een aantal gekleurde glazen ballen. Een van de ballen viel voor mij ( kapot) omdat ik er mijn handen veel te vol mee had... te hebberig... Wel netjes opgebiecht bij de kassa.
Ik zag de ballen al hangen aan een grove boomtak . Ze hebben precies de kleuren van onze overgordijnen...

Ik ging nadenken over de kerstkaart en het woord  Immanuel kwam bij me op. Dat betekent God met ons. Hij is er altijd bij. Ook als  het een moeilijk jaar is. Het is een van de namen van het kerstkind. Mooi!

Ik combineerde de ballen, de boomtak en het woord Immanuel, de letters op de ballen geplakt. Het hangt bij ons in de kamer aan de muur. Wouter maakte er weer een mooi ' elfje'bij

                                                    waarom
                                                     zijn wij
                                                     toch blij vandaag?
                                                     God is met ons
                                                     altijd

Voor iedereen, die deze kaart niet op de mat vindt ( er zijn grenzen...) dus toch de digitale kaart. Met heel veel goede wensen voor de kerstdagen en het nieuwe jaar! Veel heil en zegen, zei mijn opa altijd!

Bijna Kerst

Het is alweer december. 2019 is bijna om, maar eerst nog het kerstfeest. Voor mij echt het feest van de geboorte van Jezus. Hij betekent veel voor mij en voor velen met mij. Daarom kijken we uit naar Zijn geboortefeest.
In de kerk ben ik bezig geweest ( en elke zondag weer een beetje) met het advent- stuk.
Het idee kwam vorig jaar al bij me op, toen we het lied 'heft op uw hoofden, poorten wijd, wie is het die hier binnen rijdt ' zongen. Ik zag een poort voor me, die elke week iets meer opengaat.
De adventstijd -uitzien naar wat komen gaat -bestaat namelijk uit vier zondagen. Elke week komt kerst, komt het Licht iets dichter bij.

Het idee was er, toen de uitvoering nog. Dus ik ging maar eens naar mijn geliefde kringloop. Misschien hadden ze iets waar ik een poort van zou kunnen maken.
Ik was heel verbaasd ( en toch ook weer niet) dat er precies stond wat ik nodig had: een soort kasteelpoort van blauwe stof met karton erin, waarvan je de deuren open kon doen , waarachter een spiegel zat. Helemaal goed en de spiegel was een cadeautje er bij. Hij reflecteert het licht ook nog eens!
Helaas was ik iets te snel met het overschilderen van de blauwe kleur- ik heb daar geen foto meer van....Maar de poort werd met wat verf en stukjes hout, zoals hij op de foto is. Er gaat een weg naar de poort toe, van dorre bladeren. Er ligt mos bij en er staan vier kaarsen , drie paarse en een roze, dat zijn de kleuren voor de vier  weken. Elke week gaat de poort iets verder open en steekt een kind uit de kerk een kaars meer aan. Door de reflectie van de spiegel zie je het licht ook nog eens dubbel. De Koning, het Licht der wereld komt er aan in deze donkere tijd! De kleuren rondom de poort worden ook steeds wat lichter. Dat doe ik met gekleurde lappen en -bloemen.

Jullie weten , dat ik van plaatjes bij de verhalen houd. Dit is hopelijk weer zo'n verduidelijking van waar we in de adventstijd aan denken. Het is weer bijna kerst! En o ja, zondag is alweer de laatste keer, ik ga er dan veel wit omheen doen. En als daarna iemand de poort wil hebben voor volgend jaar...laat het weten!

proefopstelling eerste zondag

tweede zondag: twee kaarsen aan

derde zondag: roze bloemen er bij

Rijk(s)

Je zal maar bijna negen jaar zijn , graag tekenen en kleuren en horen over musea waar mooie schilderijen hangen en waar je moeder naar toe is geweest met haar moeder...dan wil je toch ook? Zo is dat met mijn kleindochter Lucy. Haar moeder en ik waren ooit in Parijs, waar we de Mona Lisa bekeken in het Louvre. Een klein schilderij, veel mensen er voor , maar het maakte wel indruk. Zoveel, dat Lucy nu dolgraag naar Parijs wil om ook dat ene werk van Leonardo Da Vinci te zien.
Maar het is best een dure reis met de trein en een hotel daar is ook niet goedkoop, dus we besloten om nog maar even te wachten en te sparen voor zo'n kunst-tripje.

Wat we wel deden is op een zaterdag met de trein  naar Amsterdam gaan en daar in ons eigen Rijksmuseum de Nachtwacht bekijken. Een logische stap : eerst de Nachtwacht in eigen land en dan pas de Mona Lisa.
Lucy was al enthousiast over de trein. Zo vaak zit ze daar niet in. Daarna volgde de tram, ook niet zo gewoon. En toen huppelde ze  over het Museumplein naar dat grote gebouw, dat Rijksmuseum heet.
Wat is het toch mooi. Ik was weer helemaal onder de indruk en dat waren we ook van de vriendelijkheid van alle medewerkers, waardoor er een fijne, ontspannen sfeer hing.

Meteen naar de zaal met de 'groten', op de tweede verdieping. Lucy met haar telefoon in de aanslag om foto's te maken. In het begin moest alles er op. Alles was interessant. Maar de Nachtwacht zelf toch iets minder. Hij wordt momenteel gerestaureerd en het is leuk om te zien hoe ze ermee bezig zijn, maar je kunt er niet voor staan en hem in volle glorie zien. Er was wel een kleinere versie, waar we dichtbij stonden, zodat we het gezicht van -waarschijnlijk- Rembrandt- himself tussen een paar andere hoofden konden ontdekken. Een leuk detail.
We keken verder rond en ik liet Lucy mijn Nederlandse Mona Lisa zien: het melkmeisje van Vermeer. Ik was weer verrast door de rust en tegelijk kracht die het schilderij uitstraalt en die prachtige kleuren.

Er hangt daar ook een schilderij van een prachtig, als volwassene aangekleed  kind : Portret van een meisje in het blauw, geschilderd door Johannes Cornelis Verspronck , die leefde in Haarlem van ongeveer 1600  tot 1662. Het was me eerder niet zo opgevallen , maar nu dacht ik: wat mooi en dit onbekende kind zou ook wel eens een jaar of acht kunnen zijn . Ik vergeleek de levens van de beide meisjes. Wat een verschillen ... en toch zijn er vast veel dingen nog hetzelfde bij meisjes van die leeftijd : de wereld willen ontdekken , nieuwsgierig zijn , open en speels. Dat zie ik, met enige fantasie misschien, ook in dat mooie portret. Haar ogen stralen het uit, net als die van Lucy dat kunnen. Bijzonder!

We liepen daarna door de zaal met werken van rond 1900. Zulke schitterende schilderijen en bekende namen: Israels, Van Gogh, Blommers, Breitner, Mesdag... en het leuke was , dat Lucy details zag, die ik uit mezelf niet had opgemerkt.
 De poppenhuizen waren natuurlijk ook gewild, maar toen was het genoeg geweest. Dat vonden haar moeder en oma ook.
Nog wel even een kaart van de Nachtwacht kopen in de winkel en een foto maken voor een grote reproductie...Om thuis en aan de juf op school te laten zien.

We gingen weer naar buiten en ik dacht: wat zijn we toch bevoorrecht met zo'n ' Rijks' en wat ben ik toch rijk dat ik er met mijn dochter en kleindochter naar toe kan gaan!

Coat of many colours

Als je een afbeelding ziet bij een verhaal ,blijft dat verhaal langer hangen. Zo is dat bij mij en bij heel veel andere mensen. Powerpoint-presentaties zie je daarom overal , ook in de kerk. Misschien zijn ze alweer bijna ouderwets.
Onze dominee wilde het in het voorjaar eens net iets anders doen . Hij wilde een serie preken houden over het boeiende leven van Jozef en daarbij de kleding van Jozef als illustratie gebruiken. (O.a. gevangenispak, bedienden-kleding, farao-gewaad) Dus : gemeenteleden aan het werk. Ik wilde wel meedoen,  mocht als een van de eersten kiezen en natuurlijk koos ik de veelkleurige mantel, die in het begin van Jozefs verhaal zo'n grote rol speelt. Een uitdaging. De 'Coat of many colours' -en ik moest daarbij meteen denken aan het mooie liedje, dat ik ken in allerlei uitvoeringen, een heel mooie is die van Eva Cassidy. Over een jas van allerlei lapjes, die een moeder maakt voor haar kind, uit armoede, maar waar heel veel liefde in genaaid is..
Ik wilde ook met liefde zo'n kleurige jas maken, maar hoe?

Er was een herdersmantel uit het kerstspel, die ik als basis mocht gebruiken. Die was saai bruin. Er op borduren leek me veel werk en voor zo'n mantel lappen vilten, daarvoor heb ik de ruimte niet. Gelukkig kwam mijn verzamelwoede weer van pas! Voor mijn viltwerk zoek en bewaar ik al jaren van die heel dunne zijden India-sjaals met  kleurige motieven. Zij brachten de redding. Ik naaide ( met de hand met een rijgsteek) een aantal van die sjaals naast elkaar op de herders-jas  en het werd een echte veelkleurige mantel. Hij deed zelfs wat oosters aan.
Hoe hij er heel ooit in het echt uitgezien heeft weet ik niet, maar deze zag er best ' koninklijk' uit.
En zo stond hij voor in de kerk op een paspop, toen er over dit deel van Jozefs leven werd gepreekt: over de jongen, die dacht dat hij meer privileges had dan de anderen. Gelukkig werd het verhaal verder niet uitgebeeld: de jas werd niet verscheurd en ingesmeerd met bloed...lees maar Genesis 37.

Na de preken-serie nam ik hem weer mee naar huis. Het mag weer een herders-jas worden . De sjaaltjes haal ik er af en ga ik vast nog eens gebruiken.
En nu maar hopen dat de 'illustratie' zijn werk heeft gedaan. Bij mij wel en hij heeft mij veel plezier gegeven met het maken!

Dassen-tas

Laatst zag een tv programma over opruimen. Een vrouw, die daar heel veel moeite mee had werd er bij geholpen door een opruimcoach. Het lukte haar uiteindelijk en ze kon weer zonder struikelen door haar huis lopen....
Het was voor mij wel herkenbaar, want haar rommel bestond vooral uit spullen 'waar ze nog eens iets mee ging doen' . Ik ken dat : moeite hebben met weggooien omdat je overal nog iets in ziet. Ik voelde met die vrouw mee. Gelukkig zit bij mij al die ' rommel' al wel netjes opgeborgen in bakken en kasten.
Maar bij mij blijven sommige projecten ook lang liggen voor ik ze eindelijk afmaak. Zo ook het dassen- tas- project.

Ik heb een echtgenoot, die al jaren geregeld een pak draagt met daarbij een overhemd en stropdas.Altijd is  die laatste met zorg uitgekozen en meestal mooi en van zijde. In de loop van de tijd zijn er pakken versleten en de  dassen afgedankt . Die mooie lapjes zijde verzamelde ik om er ooit iets mee te doen. En ja , ik bedacht: een tas- veel dassen aan elkaar rond een gewoon linnen tasje. Zo heb je ook nog eens allerlei herinneringen bij elkaar , door de verschillende gelegenheid-dassen .

Ik ging er mee aan de slag, maar vond het toch niet zulk leuk werk. Ik naaide ze met de hand aan elkaar en dat was best veel werk. Het werd ook niet meteen zo mooi als ik dacht. En er waren vast leukere dingen om te doen op dat moment. Dus, de dassen werden in een hoekje gelegd, onder de boekenkast.
Niet in het zicht.
Maar de tas zou voor mijn echtgenoot worden en hij was degene, die mij er af en toe aan herinnerde, dat hij wel lang moest wachten op het beloofde werkstuk. Zonder het gewenste resultaat...
Toebij dat opruimprogramma dacht ik ineens : de tas moet af! Dat scheelt weer rommel! En daarna ging ik met frisse moed verder  met naaien en bleek het toch wel een leuk klusje te zijn , dat eigenlijk best snel ging -en het resultaat mag er zijn. Mijn man loopt er trots mee rond!

Ik naaide de punten van de dassen naar binnen, knipte ze op hoogte van de linnen tas (plus een centimeter of 5 voor de zoom) af en naaide ze om en om aan elkaar, omdat ze meestal taps toelopen.
Ik deed er een nieuw linnen tasje in, naaide de bodem dicht en vast aan het tasje. Ook de bovenrand naaide ik er aan vast. Voor het gebruiksgemak maakte ik aan de binnenkant een klittenband sluiting.
Voor de beide hengsels knipte ik het smalle eind van twee dassen open, vouwde die om de hengsels en naaide ze weer dicht. Door de foto's wordt het vast wat duidelijker. En zo niet : vraag gerust.

Wat een opruimprogramma al niet teweeg kan brengen. Ik ben er blij mee- en hij ook! En raad eens uit welke stad hij komt...

Big Magic

De spreuk boven deze Swolsgoed- blog is nog steeds helemaal ' mijn'  spreuk. You can't use up creativity, the more you use , the more you have. Het is voor mij nog steeds waar.
Laatst las ik een boek waarin ik in deze mening nog eens bevestigd werd en ik wil daar graag iets over schrijven.

Het is het boek' Big  Magic' van Elisabeth  Gilbert. Zij is de schrijfster van de bestseller 'Eten, bidden en beminnen'  en dit nieuwe boek van haar gaat over  "een creatief leven- leiden''. Zij heeft dat toen ze jong was met zichzelf afgesproken en ze doet het nog elke dag. Ze is schrijfster en is daar steeds creatief mee bezig , wat uitmondde , voor haar, in die bestseller. Maar ook mensen , die nooit een bestseller schrijven of wiens werk nooit in een museum komt te hangen steekt ze een hart onder de riem: gewoon doorgaan met creatief bezig zijn als je dat in je hebt. Het geeft je zoveel plezier, voldoening en geluk!

Hier enkele citaten van Elisabeth:
-Creativiteit is de relatie tussen een mens en het mysterie van de inspiratie.
-Het geeft blijdschap.
-Het kost inspanning, vertrouwen, concentratie, moed en toewijding om de schatten, die in jou leven naar boven te halen. Dus: gewoon doen en doorgaan.
-Door oefening word je beter.
-Het is nooit te laat om met creatief-zijn te beginnen. Hoe oud je ook bent.
-Denk niet dat je van je creativiteit moet kunnen leven. Dat kan bijna niemand. Dus neem gewoon een baan, waarmee je je bezigheden kunt bekostigen.
-Perfectie is de vijand van het goede en van de lol.
-Het uiten van je scheppingsdrang houd je gezond...en zo nog veel meer.

Dus , afgezien van de voor mij soms wat zweverige taal en de herhaling, die er af en toe in zit, een heerlijk boek om te lezen als je ook geregeld van die creatieve kriebels hebt, zoals ik. Laat maar weten wat je ervan vond. Ik hoor het graag.

In memoRIAm

Tijdens onze vakantie overleed, zoals ik al vertelde, mijn lieve vriendin Ria. Veertig jaar geleden werkten we met elkaar als spelleidsters (zoals dat toen heette) op de kinderafdeling van het Westeinde Ziekenhuis in Den Haag. Toen ik daar weg ging, omdat ik moeder werd, stopte ons contact niet. Samen met collega Linda bleven we elkaar zien en werd het contact eigenlijk steeds hechter. We gingen geregeld dagjes uit samen en deelden jarenlang lief en leed. Ook het verloop van de ziekte , die haar fataal werd.

Tijdens de uitstapjes bezochten we vaak een museum. Heerlijk kunst-kijken hoorde erbij en Ria zei altijd: ik ga nog eens zelf schilderen. Na haar pensioen deed ze dat inderdaad. Ze ging op een schilder-club en genoot ervan in verschillende stijlen te schilderen, maar wel met haar heel eigen creatieve 'handschrift'. We deden  eens samen een korte cursus met acrylverf. Vrolijke herinneringen heb ik daaraan. De verf zat overal- en ook nog op het doek.

Haar schilderijen werden na de begrafenis tentoongesteld in de ruimte waar het condoleren was. Mooi om haar daar zo nog aanwezig te zien. Ze sprak door haar werk. Voor sommige mensen was het verrassend: heeft ze dit allemaal gemaakt?  Je kon je inschrijven voor een schilderij en zo kwam haar werk uiteindelijk als een mooie herinnering bij familie en vrienden terecht. Ik kreeg een abstract schilderwerk, op papier , dat ik een passend plekje heb gegeven in ons huis.

En nu mis ik haar en denk ook terug aan die fijne museumbezoeken. Je kon zo lekker met haar voor een schilderij staan mijmeren en net even benoemen wat er nou zo mooi of boeiend aan was- of niet. Wegdromen of doorlopen. Werk van Sluijters, Mondriaan, De Sidaner, Rafael ,Voerman, Gestel, Vermeer, Frans Hals, Judith Leijster en nog veel meer.   In het Mauritshuis in Den Haag was een van de laatste tentoonstellingen die we samen zagen: de Jugendstil- mooi. Ze genoot!

Ik ga natuurlijk door met kunst-kijken en dan zal ik haar weer missen , maar af en toe zal het, hoop ik, zijn of ze nog naast me staat en me net even anders laat kijken.
Soms sta ik voor haar eigen schilderij en... droom ik weg.
Wat ben ik dankbaar voor die lange, speciale vriendschap !

Hier onder een paar van haar schilderijen-in memoRIAm.

het schilderij linksboven hangt nu bij mij

Kleur in het rond

Het lijkt wel of cirkels mijn thema zijn, deze zomer. Toen we namelijk in onze woonkamer het wollen, rechthoekige winterkleed weghaalden ( om de verkleuring van het parket daaronder een beetje minder te maken) zoals elke zomer , dacht ik ineens: ik zou wel een gezellig , rond zomerkleed willen. En ik dacht aan de t- shirts, die ik daarvoor al een tijdje aan het sparen was.
 Met het idee van : ooit ga ik een voddenkleed haken, gooide ik oude t- shirts, die niet meer kringloop-waardig waren door vlekken of verkleuringen, niet weg. Ik knipte er de bovenkant af en bewaarde het onderste rechte stuk. Daar kun je namelijk ' draad' van knippen, waar je mee kunt haken ( en meer)

Nu had ik daar dus ineens zin in ! En ik heb sinds kort, via de spaaractie bij onze supermarkt, een super scherpe schaar. Dus niets hield me tegen om draden te gaan knippen! Op Pinterest een handige manier van knippen ontdekt, zodat je zoveel mogelijk uit je t-shirt haalt- lange mouwen doen ook mee ( zie schema) Al snel lagen er dus veel bolletjes haakdraad op tafel en kon ik beginnen.

Ik ben geen mens van precieze patronen, dus ik ben gewoon begonnen met een rondje in het midden en dat werd groter en groter. Allemaal ' vasten'. In het begin doe je vaak twee vasten in een vorige steek, later doe je dat nog maar af en toe en meer op gevoel. Ik vind dat zo' n voddenkleed er ook niet superstrak hoeft uit te zien, maar het moet wel plat op de grond liggen....Hoewel, als de zijkanten omhoog gaan staan kun je er  altijd nog een bloempot van maken ;)

Het gaat natuurlijk ook om het plezier van het maken en  de oude shirts, die je weer kunt gebruiken ,waar soms mooie herinneringen aanzitten. Heb je er niet zoveel? Bij de kringloop zijn ze goedkoop. (ik wil er niet meer voor betalen dan 1 euro per stuk) Het lekkerst haakt katoen met een beetje stretch er in. Puur katoen is stroever. Draden van 2 of 2,5 cm breed zijn prima .Met een haaknaald nummer 9. Ik naaide elke nieuwe draad met een paar steekjes aan de vorige vast. De begin en einddraad heb ik aan de achterkant vastgenaaid.
Mijn kleed heeft uiteindelijk een doorsnee van 1.10 m. Daar zitten ongeveer  25 shirts in. Ik legde mijn kleed ondersteboven op tafel als ik haakte, dat werkte voor mij het best. Maar het belangrijkst was voor mij wel die super scherpe schaar, want het knippen moet wel makkelijk gaan. Dat is best veel werk.

En nu genieten van mijn vrolijke, veelkleurige  kleed...we hebben nog een stuk zomer voor de boeg! Veel plezier!

Nog een cirkel

Vorige week was ik op de New Wine Zomerconferentie. In het Brabantse Liempde stonden ongeveer vierduizend kampeerders rondom een veld met allerlei grote tenten, waarin o.a. kinderprogramma's werden gehouden, een creche, spetterende bijeenkomsten voor jonge- en iets oudere tieners en lezingen en seminars voor volwassenen. Alles om ons op te bouwen in ons christelijk geloof. Niet zweverig of streng, maar met beide benen op de ( stoffige) grond. Het was alweer een tijdje geleden, dat ik me er zo ingedompeld had en ik vond het heel fijn.
Veel zingen voor God , luisteren naar inspirerende sprekers , mensen ontmoeten op het ' dorpsplein' met zijn kraampjes en winkeltjes en op de camping ' s avonds gezellig bij elkaar zitten met een wijntje.

En hoe kom ik nu weer op creativiteit? Dat was er ook , hoor: van liedteksten schrijven en schilderen tot linedancen. Maar waar ik creativiteit  tegenkwam was in een lezing over 'burn- out raken ' (in de kerk-dat kan! ) Michelle Dusseldorp sprak daar over. Zij is psycholoog en werkt bij ' Groundwork' , een organisatie, die mensen o.a. helpt om dingen uit hun verleden te verwerken en zo vandaag verder te kunnen in hun leven. Er raken (te)veel mensen opgebrand tegenwoordig, vertelde zij. Ze had het over de symptomen en de oorzaken.

Zij had het er ook over wat je elke dag nodig hebt om een burn- out te voorkomen. Daar liet ze een cirkel bij zien, die me aansprak, vandaar, dat ik hem met jullie deel. Hier komt hij:

                                    Focus       Slaap

                        Beweging                     Spelen


                         Reflectie                      Niksen

                                      Verbinding


Als je deze dingen (de volgorde is niet belangrijk) elke dag ' doet '  blijf je weerbaar. Dus ook door spelen en niksen, wat ik dan weer vertaal met creatief zijn en ' lekker prutsen' of gewoon het raam uit staren. En als je dan zo bezig bent reflecteer je vaak  je 'zijn'... Creativiteit is dus gewoon gezond!

Ik vind het een blogpost waard, jullie hopelijk ook.

even lekker het raam uit staren...

Circles of Life

Dit jaar vierden we vakantie bij zee. Jullie weten inmiddels dat ik daar gek op ben. We waren op twee campings. De eerste op het Ile de Noirmoutier, in Frankrijk bij de Vendee en de tweede op het schiereiland Quiberon in Bretagne. Allebei de campings waren fijn en gaven vanuit de tent uitzicht op zee. Wat wil je nog meer, denk ik dan. Het eerste eiland, met brug of bij eb via een weg bereikbaar (heel bijzonder) is vergelijkbaar met het Ile de Re, waar we twee jaar geleden waren. Zoutwinning, zon, vogels, dorpen met lage witte huisjes met gekleurde luiken en stokrozen , fietspaden...heerlijk. En dit eiland had op haar strand ook nog eens een schat aan schelpen ! Ik keek mijn ogen uit en kon niet ophouden met  verzamelen. Als het eb was kwamen er ook nog eens veel mensen schelpen opgraven : tapijtschelpen, die erg lekker schijnen te zijn en kokkels. Dus schelpen horen helemaal bij Noirmoutier.
Na tien prachtige dagen braken we de tent op en verhuisden naar Bretagne, zo'n 200 kilometer verder, naar Quiberon. Van daaruit wilden we de oversteek maken naar Belle Ile en Mer. Ook op dit schiereiland weer veel moois, maar toen we er net waren bleek ,dat we er maar kort zouden kunnen blijven...een dierbare vriendin van mij, van ons, overleed. Haar ziekteproces was ineens heel snel gegaan . Dus pakten we onze tent op en gingen naar huis.

Het werd een moeilijke week, heel verdrietig. Wat kan een vriendschap diep zitten, zeker als hij meer dan veertig jaar heeft geduurd, merkte ik. De heerlijke ontspanning van de vakantie was ineens voorbij. Gelukkig was de uitvaart mooi en goed. Met een blauwe kist, helemaal haar kleur , en veel kleurrijke bloemen. Ook veel mooie woorden van liefde- en muziek. Het laatste lied was Circle of Life van Elton John. Dat had veel waarde voor haar en haar kinderen. Ontroerend.

Toen was ik weer thuis en ik wilde iets creatiefs doen. Op mijn manier verwerken dus. Ik had al die schelpen en een paar strokransen. Ik kocht er nog een bij, bij de kringloop , want in deze tijd van het jaar zie je ze niet veel in winkels. Hij was een beetje los, dus ik bond hem weer stevig met touw, dat ik op de waddendijk op Terschelling verzameld had. Dat stond al leuk. Ik plakte er met lijmpistool een aantal tolhorens op , bijzondere schelpen: slakkenhuisjes met parelmoer. Ik kende ze niet, maar in mijn schelpenboek kwam ik ze tegen. En wat bonte mantels. Op Noirmoutier had ik veel fuikhorens gevonden. Die moesten ook op een krans en toen had ik nog een heel aantal andere schelpen over. Een oude krans opgeknapt en nog een nieuwe gemaakt met alles van deze vakantie. Fijn rustgevend om te doen.

Kransen met herinneringen dus. Niet alleen mooie. Hoewel die aan mijn lieve vriendin heel fijn en dierbaar zijn. Maar dat ze er niet meer is en de rouw daarover zal verbonden blijven aan deze vakantie. Ineens zag ik die kransen en ik dacht : ja, zo verwerk ik het op mijn eigen wijze : in cirkels - Circles of Life.

Jona en de zee

Ooit gehoord van de Vliegende Speeldoos? Het is een theatergroep, die samen met kinderen, in één middag repeteren , een Bijbelverhaal op de planken zet. Jaren geleden deden onze eigen kinderen er al eens aan mee en vonden dat heel leuk.
Vorige week was de groep in Leiden in de Marekerk. Er waren veel kinderen, verdeeld in leeftijdsgroepen, die om de beurt met de acteurs op het toneel stonden en het verhaal van Jona speelden. Het was geweldig! Heel professioneel, met veel humor en zo enthousiast, dat de kinderen ( van ongeveer 4 tot 12 jaar) bijna vanzelf meezongen of- spraken of dansten. Ook mijn kleindochter, die nog niet zo dol is op optreden! De opvoering, om zeven uur 's avonds werd dan ook bijgewoond door veel trotse ouders en grootouders! De kinderen hadden die middag ook nog zelf hun 'kostuums' in elkaar mogen knutselen in de groepen. Ze zagen er mooi uit!
Erg creatief vond ik de decors: met een paar rechte en kromme latten werd het hele verhaal van Jona ondersteund. Het decor werd op een komische manier elke keer veranderd!
Zo blijft een Bijbelverhaal de kinderen natuurlijk nog lang bij!
De Vliegende Speeldoos komt graag op scholen en in kerken in het hele land zo'n voorstelling geven!

Mijn kleindochter is er nog vol van . Zij speelde een onderwater-wezen, een soort kwal ,van toen Jona uit het schip was gegooid en dus gingen we de maandagmiddag er na zee-dieren maken met een oud laken , naald en draad, lintjes , wat vulsel en viltstiften.
Ik tekende een vis en het lijf van een kwal op dubbele lakenstof en knipte die uit. Lucy naaide de randen aan elkaar ( met een beetje hulp) behalve de opening voor de vulling. Daarna kleurde ze de vis en de kwal in met stiften, deed ze de vulling er in en naaide ik het laatste stukje dicht, bij de kwal met allerlei lintjes ertussen. Een lintje er bovenaan om op te hangen en zo hadden we meteen weer iets leuks voor ons strand- logeerkamertje!
En een herinnering aan die prachtige musical!

Texel-dagje

Laatst waren we een dagje op Texel. Dat is prima te doen : in een kwartier vaart de boot vanaf Den Helder naar dat leuke eiland. Onze kinderen zaten er in een stacaravan en wij gingen op bezoek. Op Texel is het wel handig je auto bij je te hebben, de afstanden zijn er best groot. Vooral vergeleken bij bijvoorbeeld Terschelling (toch nog steeds onze favoriet) waar we altijd alles fietsen.

Veel weiland zagen we , met daarop veel schapen ! Als wol-fan vond ik dat natuurlijk heel leuk en toen we door het mooie  Den Burg liepen zagen we dat de schaapjes daar in allerlei vormen te koop zijn ...
In dat plaatsje ging ik op zoek naar de winkel 'de witte engel' en vond hem al snel. Net in die week was namelijk 'mijn' wol-winkel Meervilt verhuisd van Haarlem naar Texel, bij die witte engel in. Ik snap best , dat ze lekker dicht bij de schaapjes zijn gaan zitten, maar voor mij zit er niet meer even een ochtendje wol-snuffelen in, zoals ik in Haarlem wel deed. Gelukkig hebben ze ook een webshop.
Ik kocht wat wol en prikvilt-naalden. Helemaal leuk !

Daarna gingen we naar het strand bij de vuurtoren, bij de Cocksdorp. De zon scheen lekker .Wat is het daar mooi! Een heel breed strand met een prachtig zicht op de toren. Je kon er bovenop en had daar vast een schitterend uitzicht,  op Vlieland en nog wel verder. Wij bleven beneden en zochten schelpen. Die lagen er veel en vooral  kokkels met een gat bovenin. Die namen we mee naar de caravan en zo zat ik een tijdje later met mijn kleindochter Texel- kettingen te maken van wol. We rolden een stevige draad van lont-wol met water en zeep , zoals ik dat in een vorige blogpost al eens liet zien, en toen die klaar was regen we er de kokkels-met-gat aan. Een niet zo moeilijk werkje (hoewel het op de foto wel zo lijkt..) met een leuk resultaat. En  gezellig om samen -buiten- te doen!

's Avonds op de boot keken we terug op een echt Texel-dagje: zee, zon , schelpen, schapen en wol. Heerlijk! En toen we thuiskwamen leek het of we veel langer waren weggeweest!

Etty Hillesum

Reikhalzend naar het leven, zo heet de voorstelling , die zondagmiddag bij ons in Oegstgeest werd opgevoerd. Hij was zo ontroerend mooi, dat ik na afloop graag een tijd stil was geweest. Het applaus kwam op een verkeerd moment, maar was wel heel verdiend!

In deze week voor Bevrijdingsdag wordt natuurlijk de Tweede Wereldoorlog weer herdacht, in documentaires en films, die vaak elk jaar worden herhaald.
De uitvoering van zondag hoort ook bij deze tijd, maar was bijzonder, origineel en creatief, vandaar dat ik het er in deze blog over wil hebben!

Het trio Yentl Flavour: een zangeres, een gitarist en een violiste , werd bijgestaan door een vertelster en een opvoering van fysiek theater. Zij lieten fragmenten horen uit het dagboek van Etty Hillesum, maakten er een muzikale voordracht van.

Etty is Joods en begint haar dagboek in 1941, als de wereld steeds grimmiger om haar heen wordt. Ze is dan 27. Maar ze blijft van het leven houden. Zelfs als ze in Westerbork zit en ze iedereen om haar heen weggevoerd ziet worden schrijft ze nog: 'de meesten zijn hier veel armer dan men zou behoeven te zijn, omdat men het verlangen naar familie en vrienden op de verliespost van het leven boekt, terwijl toch eigenlijk het feit, dat een hart zo zeer in staat is om te verlangen en lief te hebben, tot de kostbare goederen gerekend moet worden.' Ze wordt zelf ook niet veel later weggevoerd en sterft in 1943 in Auschwitz.

Schrijven is voor haar de manier om te 'leven' :' Ik vecht niet met jou, mijn God, mijn leven is een grote samenspraak met jou....de golfslag van mijn hart is breder geworden hier en bewogener en rustiger tegelijkertijd en het is mij of mijn innerlijke rijkdom steeds groter wordt.'
Ze schrijft ook: 'Een ding is wel zeker : men moet de voorraad liefde op deze aarde helpen vergroten. Ieder beetje haat dat men al aan het veel te vele haten toevoegt , maakt deze wereld onherbergzamer en onbewoonbaarder. En van die liefde heb ik veel, heel veel, zo veel, dat ze werkelijk al mee kan tellen en niet meer te weinig is...'

Dit soort fragmenten, voorgelezen in een treffende sfeer en daarbij nog ontroerend mooi gezongen Jiddische liedjes en prachtige muziek en dans...het maakt je stil en zet je aan het denken- vooral in deze tijd. Juist in deze tijd.
En het dagboek van Etty , dat ik lang geleden las, heb ik  weer  uit de kast gehaald. Wat een wijsheid, wat kunnen we daar veel van leren. Bevrijdingsdag ga ik vieren!

Opruimen

De vorige keer schreef ik over het nieuwe kamertje. Dat kwam er natuurlijk niet zomaar. Daarvoor moest  eerst heel wat opgeruimd worden! Nu zit er bij mij ergens ingebakken, dat zodra de eerste lentezon zich laat zien, ik een soort schoonmaak- en opruimkriebels krijg. Heel ouderwets...maar ik herinner me de voorjaarsschoonmaak van mijn moeder niet als een vervelende tijd. Het had wel iets gezelligs en hoopgevends: alles was weer fris, het was weer lente !

Nu leven we in 2019 en dus doe ik het op de hedendaagse manier: met een boek van Marie Kondo, de vrolijke Japanse opruimgoeroe, bij de hand. Haar manier? Je pakt al je kleding uit de kast, gooit het op een hoop en neemt alles een keer in je handen. Word je er blij van dan houd je het, zo niet, dan doe je het weg. En dat doe je met allerlei spullen. Wel rigoureus en je moet het wel kunnen voelen!
Ik besloot het toch maar niet helemaal volgens Marie te doen, want ik heb teveel waar ik blij van word, geloof ik. Die leuke klaprozentrui, die ik ooit breide, die positieovergooier van 35 jaar geleden, waarmee ik nog met mijn koor van toen op de televisie kwam, dat gekleurde bloesje, dat ik naaide voor de bruiloft van mijn broer, ook alweer lang geleden...en zo nog een plank vol. Jullie zien, ik ben vreselijk!

Het boek van Marie moest weer terug naar de bibliotheek (er was alweer een reservering voor) En toen las ik ineens iets, waar ik wel blij van werd: je kunt foto's maken van al die dingen, waar je moeilijk afscheid van kunt nemen (creatief!) en die foto's bewaar je dan (kun je ook op een creatieve manier doen). Scheelt een hoop ruimte in je kasten!
Dus ik maakte foto's en fietste een paar keer naar de bak van ' geef goed door '. Een leuke slogan trouwens. Jullie snappen, dat die me goed doet.
 Natuurlijk heb ik niet alles in een keer weggedaan...er moet nog wel iets overblijven voor een nostalgische bui!

Nog een boekje over dit onderwerp vanuit een andere hoek, maar ook over 'ontspullen' : Opruimen voor je doodgaat -Margareta Magnusson. Klinkt anders dan Spark Joy, maar ook leuk leerzaam!

De staart van maart: a room with a view

De maand maart is alweer bijna om. De tijd gaat snel. Dat betekent, dat de zussenboekjes ( zie vorige blog-posts , oa januari 2017) weer afgelopen -en afgemaakt zijn. We hadden twee groepen van 10 vrouwen bij elkaar en wat zijn er weer mooie bladzijden gemaakt, met heel veel liefde, wijsheid en bemoediging er in . Wat was het weer een feest om te doen, elke week. Ik gun het jullie allemaal! Ga het gewoon eens proberen!
Wat fijn ook om te zien hoe de generatie na mij mooi in het leven staat, met veel geloof, hoop en liefde.

En dan is er na die tien weken een beetje een gat...wat zullen we nu voor creatiefs doen? Gelukkig bedacht ik toch weer iets: het slaapkamertje voor de' kleintjes', voor de oppas-dag was niet meer nodig en kon veranderd worden in een echte logeerkamer. Ik dacht daarbij aan het thema 'strand'- om me lekker in uit te leven. Een leuke klus.

Nu had ik nog een heel groot schildersdoek staan :115 bij 75 centimeter en ik zag het ineens voor me: openslaande ramen met uitzicht op zee. Op Pinterest is het makkelijk voorbeelden zoeken en zo ontstond er een schilderij waar ik helemaal blij van word: mijn lievelingslandschap, met zee, klaprozen, rotsen, een strandje en een vuurtoren. Al schilderend breng je het allemaal bij elkaar. Wat heerlijk om te doen! Voor aan de muur boven het logeerbed.

Dus met hulp van een handige zoon voor het timmerwerk is er nu een lief logeerkamertje met een prachtig uitzicht: a room with a view. En ik krijg nu zo'n zin om vakantieplannen te maken ...voor Bretagne...gek he?

een bladzij uit mijn boekje

heerlijk uitzicht toch?

Lentepotje

Het lijkt er op dit moment nog niet zo op, maar de lente komt er aan! Bij mij in de tuin staan de narcissen uitbundig te bloeien. Een heerlijk gezicht en elke keer weer een klein wonder! Met dat mooie weer van laatst ben ik ook meteen weer bezig gegaan met de planten : opruimen, snoeien, verpotten, stekken...

Dat doet me denken aan iets wat ik met de kleindochters op maandagmiddag heb gedaan. Een makkelijk werkje met een leuk resultaat. Het enige wat je nodig hebt zijn rolletjes washi-tape, van dat gekleurde papieren plakband (helemaal niet duur meer) en een paar bloempotjes. Ik had nog witte staan in de schuur. Ze moeten wel glad zijn.

Het enige wat je hoeft te doen is kleine stukjes knippen van  de verschillende rolletjes tape en die als een soort mozaiek-randjes op de potjes te plakken. Dat vonden mijn kleinkinderen een leuk werkje. Het geeft een fleurig resultaat, om alvast van in lentestemming te komen. Veel plezier!

Bij Marjolein

Weer een tentoonstelling, maar heel anders!

Vorige week genoten we een mid-weekje op de Veluwe van wat we onze jaarlijkse 'winterslaap' noemen. Ergens in februari even onderduiken , als het ware in je berenhol met een deken over je hoofd. Lekker niks hoeven. Goed voor een mens- en helemaal als het dan nog zonnig is ook!

In het plaatselijke recreatiekrantje las ik, dat er in Nunspeet, waar we niet zo ver vandaan zaten, in het Noord Veluws Museum,  een tentoonstelling was van aquarellen van Marjolein Bastin. (hij is er nog tot 25 maart!) En daarvoor wilde ik wel onder mijn deken vandaan komen.

Vanuit ons huisje zagen we veel vogeltjes, die druk de voederplank bezochten. Zo leuk, zo veel soorten!
 Marjolein ziet deze ook vanuit haar huis op de Veluwe, bleek op de tentoonstelling. Ze heeft er heel veel geschilderd. Wat mooi om te zien! Elke aquarel zorgvuldig opgebouwd , elk veertje van de vogels met zoveel liefde en geduld op papier gezet. Vlinders, torretjes, bloemen en ook schelpen, wieren en grassen. Alles wat ze vindt en wil schilderen gaat mee naar haar werktafel, waar ze al 's morgens vroeg is te vinden. Prachtig wat ze daar maakt! Alles sprekend van kleur. Haar laatste werk iets zachter van tint, viel me op. Een kunstenares! De tentoonstelling heet : tekenen is ademen. Mooie titel. Voor mij geldt dat net zo : creatief zijn is ademen.

Er is in het museum ook een doorlopende film met  tuin-en bosvogels te zien. We herkenden er een aantal van onze voederplank! Keken er natuurlijk met nieuwe belangstelling naar, toen we weer terug waren.
 Een winterslaap doet mij goed, maar het zien van zulke mooie kunstwerken zeker ook!

werk uit 2018

Bij Käthe

Ze was weer in Nederland! En ik vind haar prachtig! Ik voel een verwantschap als ik haar zie....daarom trotseerden we laatst zelfs de sneeuw.

Over wie ik het heb? De Duitse kunstenares Käthe  Kollwitz. Ze leefde in Berlijn, tussen en in de twee wereldoorlogen. Haar man was daar arts in een arbeidersbuurt en zo zag zij veel armoede en leed. Ze trok zich dat aan en tekende het, maakte er litho's en later beelden van. Ze streed tegen de waanzin van oorlog en machtsmisbruik en ze kwam daar in vooral op voor de moeders en hun kinderen. Die beeldde ze het vaakst af en zo mooi, dat ik er elke keer weer door geraakt word!
 Dat begon toen ik een jaar of 15 was en zomaar ergens een Moeder en kind van haar zag. Ik was meteen verkocht en ging zoeken naar meer van haar werk. Dat was toen nog niet zo makkelijk als nu. Je moest naar de bieb voor boeken, maar die waren er (nog) niet. Ik heb zelfs eens een oproepje in een radioprogramma gedaan. Dat had  één boekje met een paar tekeningen als resultaat.
Inmiddels hebben we het internet en is er meer te vinden en  zijn we in haar mooie musea in Keulen en Berlijn geweest. Een soort van 'thuiskomen' was dat.

We waren nu  in Huis Doorn, prachtig in de sneeuw. Het is een landhuis , waar de Duitse keizer Wilhelm na de eerst wereldoorlog  gewoond heeft. Er is nog van alles van en over hem te zien, maar wij wilden alleen maar naar Käthe.  Haar werk was deel van een tentoonstelling ( helaas alweer afgelopen) over verdriet en verzet. En ik heb weer genoten in die ene zaal met 23 werken. Hier zie je er een paar (die ik niet zo goed bij het verhaal kreeg, sorry)

even je hoofd draaien voor deze moeder en kind

ook deze helaas overdwars: toren der moeders

zelfportret- ze werd door sommigen ook als 'dwars' gezien

Het was trouwens  een soort overwinning van Käthe,  dat ze in huis Doorn, zo dicht bij Wilhelm, was tentoongesteld. Ze heeft namelijk ooit in Berlijn een medaille gewonnen met haar werk. De keizer zou die hebben moeten uitreiken, maar dat wilde hij niet. Medailles waren alleen voor belangrijke mannen, die iets gepresteerd hadden..!

Voor mij had Käthe hem dubbel en dwars verdiend- veel meer dan al die op oorlog beluste mannen! Jammer, dat de tentoonstelling weer voorbij is, maar mocht je eens in Keulen of Berlijn zijn...ga kijken! En vertel me wat je er van vond !

Een wijs begin

Aan het ( nog tamelijke) begin van 2019 wil ik jullie allemaal een heerlijk creatief jaar toe wensen. Wat is het belangrijk om spelend en scheppend bezig te zijn. Daar wordt je ontspannen en vrolijk van!  Op wat voor manier je ook bezig bent : met je handen, met je lijf, met je stem, met  pannen , met woorden.
 In deze blog zijn in die 67 verhaaltjes  ook al veel manieren langs gekomen. Er staat niet voor niets boven : the more creativity you use, the more you have! Een wijs woord! Het bestaansrecht van deze blog.

In de afgelopen tijd kwam ik meer van die zinnige zinnen tegen -de meeste spraken me erg aan -en daar vul ik dit stukje mee. Hopelijk stimuleert het je om in dit nieuwe jaar ook lekker bezig te gaan! Wijs!