De moeder van Charlotte

In een van mijn vorige blogs schreef ik het al: het thema 'moederschap ' boeit mij . In de schilder- en beeldhouwkunst , waar het toen over ging, maar ook in de literatuur. Ik heb over dit thema zelf vroeger gedichtjes geschreven. Dat is een bundeltje geworden. Het heette 'geboortegrond'. Verder dan de eerste druk is het niet gekomen, maar als je er na jaren nog reacties op krijgt is dat toch wel bijzonder. Als je merkt, dat jouw gedichtjes iets doen met mensen.

Zo kwam ik pas geleden een boekje tegen, dat veel met mij deed. Het is geschreven door Pia de Jong. Zij woont in Princeton in de VS, omdat haar man aan die universiteit werkt en ze schrijft columns over haar leven daar , die elke dinsdag verschijnen in de NRC. Flessenpost heten ze en ik lees ze altijd met veel plezier, bij mijn ontbijt op woensdag. Een leuk begin van de dag.

Nu zag ik dus de boekhandel een boek van haar liggen : Charlotte. Voor bijna vijf euro was het snel mijn eigendom. (een aanbieding van uitgever Prometheus )
Ik heb het in een keer uitgelezen, op mijn vrije dag. Wat een mooi boek! Wat een enorme, ontroerende moederliefde beschrijft ze er in.

Het gaat over haar dochtertje, dat geboren wordt met een zeldzame vorm van leukemie, die meestal dodelijk is. Je leest hoe zij en haar man en zoontjes hiermee omgaan. Hoe ze de kleine Charlotte het eerste jaar koesteren in de warmte van hun gezin. En hoe het toch goed afloopt. Dat verklap ik maar gewoon, want Pia staat op de achterflap met haar dochter, die inmiddels een tiener is.


Moederschap, wat is het boeiend. Zo, dat mijn eigen dochter en ik over dit zelfde  onderwerp een blogverhaal schrijven. (Kijk maar eens op Teuns Taal) Moederliefde, wat een kracht kan het zijn !

Ik zou bijna ook een verzameling van mooie boeken over dit thema aan gaan leggen.Of is er al een van jullie, die dit gedaan heeft?

Woonvilt

Je zou bijna vergeten hoe deze blog heet: swols goed, naar mijn viltwerk, maar als ik het over creativiteit ga hebben komt er zoveel naar boven, dat het vilt een beetje in de verdrukking komt. Nu kan vilt wel tegen een stootje, gelukkig. Toch deze keer maar weer eens een stukje over dat goed van wol.
Want natuurlijk ben ik er de laatste tijd wel mee bezig geweest. Het is een heerlijke bezigheid voor de winter, hoewel je het ook 's zomers buiten kunt doen ( als het niet te hard waait ,want dan vliegen je plukken wol door de lucht) en dat heeft ook voordelen. Je gebruikt er warm water en zeep bij en dat kan een lekkere kliederboel geven. Niet zo fijn voor je vloer, binnen. Maar als het je 'passie' is ben je toch het hele jaar door bezig...

Ik heb de laatste tijd wat woonvilt gemaakt, oa kussenhoezen. Ik kijk wat in het interieur van mensen past en maak daar een vilten lap bij ,die ik op een bestaande hoes naai. Maar ik vilt ook wel eens grote lappen, die ik dubbel vouw ,er een  vulling in stop en dicht naai. Zo maak ik grote vloerkussens.

 Jullie zien: het kan eenvoudig, met iets meer kleur of heel kleurrijk, net wat er het beste in je interieur past en het is allemaal gevilt, dus warm en zacht.

Onder het kopje woonvilt hierboven kun je nog meer bekijken van mijn hand, onder andere  kommetjes en vazen, maar er is veel mogelijk ,dus er volgt ook nog wel meer.

Zie je jezelf al zitten tussen de lekker warme wollen spullen, terwijl het buiten sneeuwt?

Alice Neel en de moeders

Afgelopen zaterdag was het de hoogste tijd voor mij om naar de tentoonstelling van Alice Neel in het Gemeente Museum in Den Haag te gaan. Die tentoonstelling is er namelijk nog maar tot 12 februari.

Alice Neel was een Amerikaanse kunstenares, die leefde van 1900 tot 1984. Zij schilderde vooral portretten.  In die portretten zocht ze naar de ziel van de mens, die voor haar poseerde .Ze wilde personen weergeven zonder hun masker. Niet vleiend. De mensen op haar schilderijen zien er dan ook meestal niet mooi uit, maar wel heel echt, met uitgezakte lijven, graaiende handen of bange ogen. Het is rauw en confronterend werk.
Wat mij  aansprak was, dat ze, nogal veel moeders met kinderen heeft geschilderd,waarvan er hier een paar hingen. Dat onderwerp boeit mij namelijk erg  in de schilder-en beeldhouwkunst. Vanaf mijn jeugd verzamel ik al afbeeldingen van moeders- en- kinderen- in- de- kunst. Ik heb er al heel wat en er bestaan er nog veel meer, uit alle tijden en plaatsen.

Alice Neel

Alice Neel

 Deze van Alice Neel waren nieuw voor mij. Ook hier schilderde ze  geen zoete plaatjes, maar ploeterende en toch krachtige vrouwen. Respectvol.
Ze deden me denken aan de vrouwen, die Käthe Kollwitz  (1867- 1945)  in het Berlijn van tussen de twee wereldoorlogen , op papier zette. Door armoede getekend , maar toch sterk. De werken van Käthe hingen afgelopen zomer in Museum Belvedère in Oranjewoud. Als groot bewonderaar van haar was ik daar ook. Indrukwekkend was het. Ook hier niets opgesmukt, maar de harde realiteit en toch zo mooi om te zien: moederliefde. Je kunt haar werk zien in haar musea in Keulen en Berlijn. Ik
 zal het vast nog wel eens vaker over haar hebben.
Alice Neel was zelf  moeder en heeft, net als Käthe Kollwitz een kind verloren. Ze wisten  wat verdriet om een kind is. Het is net of je dat voelt in hun werk, net als het feit, dat ze beiden veel schrijnende armoede van dichtbij hebben gezien. Allebei hadden ze daardoor communistische en socialistische ideeën.

Kathe Kollwitz

Het was dus een ontmoeting, zaterdagmiddag , via mij, tussen twee vrouwen, die allebei de werkelijkheid wilden laten zien van hun tijd. Die was niet  mooi, maar toch hoopvol, door die sterke moeders, met hun bijzondere liefde.