Alice Neel en de moeders

Afgelopen zaterdag was het de hoogste tijd voor mij om naar de tentoonstelling van Alice Neel in het Gemeente Museum in Den Haag te gaan. Die tentoonstelling is er namelijk nog maar tot 12 februari.

Alice Neel was een Amerikaanse kunstenares, die leefde van 1900 tot 1984. Zij schilderde vooral portretten.  In die portretten zocht ze naar de ziel van de mens, die voor haar poseerde .Ze wilde personen weergeven zonder hun masker. Niet vleiend. De mensen op haar schilderijen zien er dan ook meestal niet mooi uit, maar wel heel echt, met uitgezakte lijven, graaiende handen of bange ogen. Het is rauw en confronterend werk.
Wat mij  aansprak was, dat ze, nogal veel moeders met kinderen heeft geschilderd,waarvan er hier een paar hingen. Dat onderwerp boeit mij namelijk erg  in de schilder-en beeldhouwkunst. Vanaf mijn jeugd verzamel ik al afbeeldingen van moeders- en- kinderen- in- de- kunst. Ik heb er al heel wat en er bestaan er nog veel meer, uit alle tijden en plaatsen.

Alice Neel

Alice Neel

 Deze van Alice Neel waren nieuw voor mij. Ook hier schilderde ze  geen zoete plaatjes, maar ploeterende en toch krachtige vrouwen. Respectvol.
Ze deden me denken aan de vrouwen, die Käthe Kollwitz  (1867- 1945)  in het Berlijn van tussen de twee wereldoorlogen , op papier zette. Door armoede getekend , maar toch sterk. De werken van Käthe hingen afgelopen zomer in Museum Belvedère in Oranjewoud. Als groot bewonderaar van haar was ik daar ook. Indrukwekkend was het. Ook hier niets opgesmukt, maar de harde realiteit en toch zo mooi om te zien: moederliefde. Je kunt haar werk zien in haar musea in Keulen en Berlijn. Ik
 zal het vast nog wel eens vaker over haar hebben.
Alice Neel was zelf  moeder en heeft, net als Käthe Kollwitz een kind verloren. Ze wisten  wat verdriet om een kind is. Het is net of je dat voelt in hun werk, net als het feit, dat ze beiden veel schrijnende armoede van dichtbij hebben gezien. Allebei hadden ze daardoor communistische en socialistische ideeën.

Kathe Kollwitz

Het was dus een ontmoeting, zaterdagmiddag , via mij, tussen twee vrouwen, die allebei de werkelijkheid wilden laten zien van hun tijd. Die was niet  mooi, maar toch hoopvol, door die sterke moeders, met hun bijzondere liefde.