Onder de wol

Laatst las ik een stukje uit een brief uit halverwege de vorige eeuw waar in het ging over beddengoed. Hoe vaak moest je dat nu wassen , was de vraag en het antwoord was, dat je het bovenlaken van je bed best na een week kon gaan gebruiken als onderlaken en het een week daarna kon wassen. Het bracht bij mij herinneringen boven. Onderlakens en bovenlakens, grote lappen katoen aan de waslijn, met een stok eronder om die lijn de hoogte in te krijgen , zodat de lakens niet op de grond hingen. En die lakens waren eerst uitgekookt, uitgespoeld en daarna door de wringer gehaald.
Ik kreeg meteen weer veel respect voor de vrouwen van toen, die  heel wat werk moesten verzetten om in een proper huis te leven en in een schoon bed te liggen!

Mijn moeder was daar een van en ik herinner me het gevoel van 'onder de dekens kruipen' op een koude winteravond. Ik lag tussen de frisse lakens onder zo'n dikke wollen deken (die zonder laken wel zou kriebelen) en in de winter ook nog met een 'gestikte deken' erover. Dat laatste was een soort dikke quilt. Heerlijk warm was dat !

Nu is er nog maar een enkeling , die zijn bed zo opmaakt en die veel moeite moet doen om nog ergens ' bovenlakens ' te vinden. Onder een hoeslaken ligt het niet zo lekker...We zijn een dekbedland geworden.
En die wollen dekens liggen bij de kringloop. Als je geluk hebt , want ze zijn de laatste paar jaar verzameld door ´maaksters´, zoals ik. Je kunt er namelijk van alles van maken , van pannenlappen en ovenwanten tot tassen en jassen. Het ziet er leuk uit, vaak zijn de dekens mooi gekleurd.

Ik ben met zo´n deken aan de gang gegaan om een poef te maken. Zes vierkante lappen van ongeveer 40 bij 40 cm, met de zijkanten aan elkaar maken, met de hand met stevig breikatoen ,tot een kubus. Ik wilde de ruwe naden naar buiten laten steken, maar dan werd de poef wel erg groot, dus heb ik hem binnenstebuiten gekeerd en de naden opnieuw genaaid, zodat ik dikke randen kreeg. Een mooier gezicht, vond ik. Ik wilde hem vullen met oude lappen en stukken schuimrubber , maar dan werd hij erg slap. Toen kwam ik in een winkel een kant en klare stevige poef tegen in een voor mij lelijke grijze kleur. Hij was niet duur en paste precies in mijn omhulsel ! Helemaal goed. Het kostte me wel even wat werk om de naden netjes weer dicht te maken, maar het is gelukt ! Een paar knopen er op en klaar.

Nu staat de poef in de winter bij de bank , om mijn benen er op te leggen en soms dient hij voor de kleinkinderen als gymnastiektoestel. Maar doet hij me vaak terug denken aan dat heerlijke gevoel van vroeger, van ´' onder de wol'.

tas van een andere deken, waarop het merk nog te zien is