Vandaag is het de laatste zondag van het kerkelijk jaar. Volgende zondag is de eerste Adventzondag en daarmee begint het jaar in de kerk opnieuw. Op deze laatste dag herdenken we in onze kerk de mensen, die dit jaar zijn overleden in de gemeente. Een ontroerend moment. De namen worden genoemd en er worden kaarsen aangestoken. Maar ook andere dierbare overledenen worden herdacht, al of niet bij name genoemd. Zo is het een dienst, waarin verdriet er gewoon mag zijn, maar waarin ook onze Hoop naar voren komt. Aan mij werd gevraagd om in deze dienst een gedicht voor te lezen. Toen mijn moeder was overleden - alweer vijf jaar geleden - heb ik woorden gegeven aan het gevoel dat ik had bij haar graf en die heb nu laten horen. Hier zijn ze:
Familiegraf
Het graf,
we gaan erheen
en zien jouw naam
gebeiteld in de steen.
Niet meer uit te vegen,
zelfs niet door de regen.
We poten plantjes voor de zerk.
Tegen het grijs kleurt geel en groen.
Even wat werk,
zorgzaam,
zoals jij dat ook zou doen.
Dan blijven staan
en kijken:
jouw naam
gebeiteld in die steen-
en nog weer
voel ik me alleen,
voel ik verdriet,
totdat mijn oog
het grafschrift ziet-
ook niet meer weg te branden.
Er staat:
Geborgen in Gods handen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten